اِبْنِ غَطُّوس، ابوعبدالله محمد بن عبدالله (د ح 610ق/1213م)، ناسخ و خوشنویس اندلسی. از زندگی و احوال او آگاهی چندانی در دست نیست. تنها میدانیم که اهل بلنسیه بود (ابن ابار، 2/593؛ مراکشی، 6/314). پدر و برادرش نیز در خوشنویسی شهره بودهاند، اما بیشتر خود او را پیشوای خوشنویسان عصر خواندهاند و آنجا که از فضایل اهل اندلس و هنر خطاطی آنان سخن میرود، از نسخههای خطی وی به عنوان نمونهای از افتخارات اندلس یاد میشود (نک: مقری، 3/151). ابن غطوس سوگند خورده بود که جز آیات قرآن را به قلم نیاورد. مصحفهای او که ظاهراً بسیار نفیس بوده، در میان امیران و بزرگان هواخواهان بسیاری داشته است (ابن ابار، همانجا؛ مراکشی، 6/315). گاه مصاحفی را که او تحریر کرده بود، هر یک به 200 دینار میخریدند. به روایت صفدی (3/351-352) که نمونههای متعددی از دست نوشتههای او را دیده بود، وی خط را به شیوهای خاص مینوشت و برای هر یک از حرکات رنگی بر میگزید: تشدید و سکون را به رنگ لاجوردی، ضمه، فتح و کسره را به رنگ قرمز، همزههای کسرهدار را به رنگ سبز و همزههای فتحهدار را به رنگ زرد مینگاشت و همواره بر این شیوه بود. از حاشیه نویسی پرهیز داشت و اگر در نگارش حرفی خللی راه مییافت، آن صفحه را یکسره باز مینوشت. حجرهای نیز به کار کتابت اختصاص داده بود که ابزارهای خطاطی خویش را در آن مینهاد و کسی بدان حجره راه نداشت. دقت و امانت وی در نگارش مصاحف تا بدان پایه بود که مسافتهای بسیار دور را برای تصحیح اشتباهات احتمالی خود طی میکرد (همانجا). از کسانی که روش او را در نگارش مصاحف دنبال کردهاند، میتوان ابن خلدون بلنسی (صفدی، 3/352) و محمد بن محمد بن ابی زاهر را نام برد (شکیب ارسلان، 3/185). ابن ابار (همانجا) نیز برخی از انواع خط را نزد او فراگرفته است.