دولت مستعمرات آنگولا تلاش‌هاى زيادى براى توسعه شبکه ارتباطى اين کشور انجام داد. در ۱۹۷۴ از مجموع ۳۲۳/۷۲کيلومتر راه، ۳۱۷/۸ کيلومتر آن آسفالت بوده است. در ۱۹۷۳، ۲۷۱/۱۲۷ (اتومبيل مسافرکش،۲۲۱/۲۶ وانت بار و ۰۲۹/۲۰موتور سيکلت) در حال استفاده بوده است. گرچه تعداد زيادى از بارکش‌ها و اتومبيل‌ها توسط صاحبان آنها به پرتغال برگردانده شد و تعداد زيادى نيز خراب و بدون تعمير باقى ماند. اکنون امکان رفت و آمد از طريق جاده‌هاى آسفالت به تمامى نواحى کشور وجود دارد. سيستم حمل و نقل بين شهرى از طريق اتوبوس پس از استقلال رشد داشته است و در ۱۹۷۸، ۲۲/۴ ميليون نفر توسط آن جابه‌جا شده است، اما همواره دچار کمبود قطعات يدکى وارداتى بوده است. از ۱۹۸۳، جنگ‌هاى چريکى بخش اعظم حمل و نقل را فلج ساخته است. سيستم راه‌آهن، دو هدف عمده را دنبال مى‌کرده است. حمل و نقل را فلج ساخته است. سيستم راه‌آهن، دو هدف عمده را دنبال مى‌کرده است.


حمل و نقل مردم و گشون مناطق داخلى غنى از نظر ذخاير طبيعى و معادن بر روى صادرات. به اين جهت خطوط اصلى راه‌آهن در اطراف ساحل کشيده شده است. راه‌آهن لوآندا، بيشتر به جهت حمل و نقل محلى بار و مسافر، تنها خط فعال و روزانه بود که در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ با کاهش فعاليت آن تنها ۶۳ هزار متر يک تن بار در ۱۹۸۵ حمل نموده است. راه‌آهن ناميب در جنوب، قبل از تعطيل معادن، به جهت انتقال سنگ آهن منطقه کاسينگا اهميت خاصى داشت. اين خط ۱۹۶ هزار تن بار در ۱۹۸۵ حمل نموده است. راه‌آهن بانگوئلا اهميت بين‌المللى داشته و براى صادرات زغال و روى از زئير و زامبيا، ارتباط با آفريقاى جنوبى و تأمين نزديک‌ترين خط به ساحل (غربي) از اهميت استراتژيکى برخوردار مى‌باشد. به هر حال حملات يونيتا ترافيک کليه خطوط را بعد از ۱۹۷۵ دچار وقفه متناوب کرد. در آوريل ۱۹۸۷، اعلاميه راه‌اندازى خدمات خط فوق توسط دولت‌هاى آنگولا، زامبيا و زئير امضاء شد. قسمت داخلى مسير هوآمبو - لوبيتو راه‌آهن مذکور به‌صورت فعال حفظ شده است و طى سال ۱۹۸۵ با وجود کاهش حمل و نقل، اين خط ۲۶۲ هزار تن بار را جابه‌جا کرده است.


راه‌آهن امبوايم (Amboim) اهميت محلى دارد گرچه اخيراً فعال نبوده است. مقدار بار حمل و نقل شده راه‌آهن در ۱۹۷۳، ۹،۲۷۲،۸۸۳ تن بوده است که در ۱۹۹۰ به ۴۴۳،۲۰۰ تن کاهش يافته است. حمل و نقل هوائى داخلى رشد خوبى داشته است، همراه با فرودگاه‌هاى خوب و فرودگاه‌هاى محلى مناسب، تنها سيستم حمل و نقل همراه با امنيت در مقابل قطع خطوط جاده‌اى و راه‌آهن بوده است. در ۱۹۷۳، ۱۹۸،۶۶۷ نفر با هواپيما جابه‌جا شده‌اند که اين رقم در ۱۹۸۵ به ۹۲۷ هزار نقر بوده است که در ۱۹۹۰ به ۶۱۵،۹۰۰ نفر کاهش مى‌يابد. فرودگاه‌هاى اصلى در استان‌هاى لوبيتو، لوآندا و ناميب قرار دارد. کابيندا به‌صورت بندر اصلى صادرات با ۷،۵۵۲،۶۲۵ تن (بيشتر نفت) در ۱۹۷۳ درآمده است. يک شرکت حمل و نقل دريائى دولتى اخيراً شروع به فعاليت کرده است. در ۱۹۸۸، يک برنامه اضطرارى براى بازسازى سيستم حمل و نقل شروع شد. براساس آن مبلغى بالغ بر ۳۴۰ ميليون دلار هزينه شد، ۱۴۲ ميليون اختصاص به بازسازى جاده‌ها و ۱۲۱ ميليون دلار به بازسازى راه آهن ناميب - لوآندا اختصاص يافت. برنامه شامل بازسازى بنادر لوآندا و ناميب و همچنين شامل فرودگاه‌هاى ساورينک (Savrinc) و لونا (Luena) نيز مى‌باشد.


در فوريه ۱۹۹۲ يک کنسرسيوم پرتغالى با سرپرستى شرکت راه‌آهن دولتى يک توافق‌نامه ۵/۱۱ ميليون دلارى براى تعمير تأسيسات راه‌آهن و بندر که طى جنگ‌هاى داخلى تخريب شده بود امضاء مى‌نمايد. مدت پروژه مذکور دو سال برآورد شده است. در ژانويه ۱۹۸۹، نهادهاى پولى بين‌المللى بيشتر مبلغ ۹۴ ميليون دلار برآورد شده از سوى کنفرانس همکارى براى توسعه جنوب آفريقا (SADC) براى وهله اول يک برنامه ده‌سالهٔ توسعه کريدورلوبيتو را پرداخت کردند. برنامه شامل بازسازى بنادر لوبيتو و بانگوئلا و همچنين بازسازى راه‌آهن بانگوئلا بوده است. به‌دنبال آتش بس مى ۱۹۹۱ بين دولت و يونيتا، يک برنامه اضطرارى براى بازسازى و راه‌اندازى راه‌آهن بانگوئلا ما بين لوبيتو و کويتو اعلام شد که هزينه آن ۱۷ ميليون دلار برآورد شده و هدف برنامه مذکور اتمام کامل نوسازى تا ۱۹۹۵ بوده است. براساس مطالعات طرح کريدور لوبيتو، مذاکرات با بانک جهانى براى بازسازى راه‌آهن بين کوبيتو تا مرز زئير در ۱۹۹۲ صورت گرفت. توازن تجارى آنگولا طى سال‌هاى آخر حضور پرتغال معمولاً مثبت بوده است. پرتغال وارد کننده اصلى توليدات آنگولا بوده است (به ارزش ۳۴۸۱ ميليون اسکودوس)، (Escudos) در ۱۹۷۴ آمريکا، بازار اصلى صادرات آنگولا شد (۱۱،۷۷۲ ميليون اسکودوس در مقابل ۸۴۱۹ ميليون اسکودوس پرتغال).


اکنون برآورد مى‌شود که بيش از نيمى از تقاضاى غذا از خارج تأمين مى‌شود و آنگولا اکنون به‌صورت دريافت‌کننده کمک‌هاى کشورهاى اروپائى شرقي، غربى و سازمان ملل درآمده است. اصلى‌ترين اقدام صادراتى سال ۱۹۹۰ شامل موارد زير بوده است: نفت خام و تصفيه شده و محصولات ديگر نفتى ۳۵۸۱ ميليون دلار (۲/۹۲%)، الماس ۲۴۲ ميليون دلار (۲/۶%) در ۱۹۹۱ ارزش صادرات ۳۳۵۴ ميليون دلار و ارزش واردات ۱۶۰۰ ميليون دلار بوده است که ۱۷۵۴ ميليون دلار مازاد وجود داشته است. اما در پرداخت‌هاى سال ۱۹۹۱، ۶۸۰ دلار کمبود وجود داشته است. در ۱۹۸۹، آمريکا مصرف‌کننده اصلى توليدات آنگولا بود (حدود %۶۰ صادرات اين کشور)، بعد از آن کشور بنلوکس (۱۳%) و باهاما (۸%)، صنايع اصلى واردات از پرتغال (۲۶%)، فرانسه (۱۳%)، برزيل (۹%) و آمريکا (۷%) مى‌باشد. روابط اقتصادى با پرتغال پس از توافق‌نامه صلح استرويل توسعه يافته است. در فوريه ۱۹۹۲ پرتغال با وامى بالغ بر ۳۲۵ ميليون دلار موافقت مى‌کند (براى هزينه شدن در امر واردات آنگولا از کشور پرتغال). در همين زمان، موافقت شد، پرتغال سهم خريد نفت خود را از آنگولا، از ۱۲ هزار بشکه، به ۲۰ هزار بشکه در ۱۹۹۲ برساند و چهار بانک پرتغالى نيز شعب خود را در آنگولا داير سازند. عضويت آنگولا، در کنوانسيون سوم و چهارم لومه (Lome Conventions)، برخوردارى اين کشور را از صندوق اتحاديه اروپا و افزايش سطح تجارت اين کشور مؤثر بوده است. آنگولا به‌طور فعال در جامعه توسعهٔ جنوب آفريقا (Southern African Development Community SADC)، مشارکت داشته و مسئوليت همکارى در توسعه انرژى به‌عهده آن مى‌باشد.

جدول جمعيت فعال از نظر اقتصادى در سال (۱۹۸۸)

بخش رسمى ۸۳۹،۰۰۰
کشاورزى و ماهيگيرى ۲،۶۴۹،۳۸۶
صنعت و پيشروى ۳۹،۷۴۱
خدمات ۴۰۴،۰۲۶
مجموع ۳،۹۳۲،۱۵۳


منبع: وزارت طرح و برنامه و آمار بانک جهانى و صندوق بين‌المللى پول.