روستائيان گيلان در خانه‌هاى گاليپوشى زندگى مى‌کنند. پوشش فوقانى اين خانه‌ها از لي و ملج (علف‌هاى خودروى محلي) مى‌باشد. بام گاليپوشى شيب تندى دارد تا برف و آب باران به آسانى از آن فرو ريزد و به داخل نفوذ نکند. اين بام پرشيب بر چهار ديوارى گلى قرار دارد و دامنهٔ آن دالان گونه‌اى را مى‌پوشاند که در يک سمت بنا وجود دارد و فاکون ناميده مى‌شود، و جاى پادنگ و دام‌ها است. اين خانه‌ها غالباً سوراخ بخارى ندارند و دود هيزمى که در زمستان براى گرم کردن اتاق آتش مى‌کنند بايد از راه در بيرون رود. خانه‌هاى روستائى در کوهستان به جالى لي و يا سفال با قطعات مربع تخته پوشيده شده است.
در هر خانهٔ روستائى و شهرى چاهى وجود دارد که آب آن‌را با نى يا چوبى که قلابى آهنى بر سر آن نصب شده و مجموع آن کردخانه ناميده مى‌شود مى‌کشند.
کومه يا کلبه‌هاى بسيار سادهٔ گاليپوشى است که ماهيگيران در کنار مرداب و رودخانه‌ها برپا مى‌کنند.
خانه‌هاى شهرى با آجر و چوب ساخته مى‌شود و پوشش بام آن از سفال سرخ است که در سراسر گيلان و مازندران متداول مى‌باشد. در طى سال اخير بازرگانان و توانگران بر اثر مراوده و آمد و شد با باکو و قفقاز برخى شيوه‌هاى ساختمانى و معمارى آن صفحات را در گيلان معمول داشته‌اند.
