قنات‌سازى از ابداعات ايرانيان است و طبق شواهد تاريخى نخستين قنات‌ها در ايران احداث شده‌اند.
تهران قديم به وسيله بيش از ۸۰ رشته قنات خصوصى و وقفى مشروب مى‌شد. مهم‌ترين قنات‌هاى شهر تهران که تا قبل از لوله‌کشى آب داير بودند عبارتند از:
الهيه، باغشاه (ناصريه)، بهاءالملک و ناصرالملک، بهارستان، شاهک، بريانک، پامنار، رحمت‌آباد، جلاليه، سفارت انگليس، سفارت شوروي، کريم‌آباد، صدقيه، شاه، نظاميه، علاءالدوله، حاج على‌رضا، مهرگرد، مبارک‌آباد و مخلص‌آباد، مهدى‌آباد (سفارت آمريکا)، صفرآباد و جمشيدآباد، مخصوص، شهاب‌الملک، نجف‌آباد، سردار، کوثريه (فرمانفرما)، اکبرآباد، يوسف‌آباد و بهجت‌آباد، کرج امين‌الملکي.
مهم‌ترين قنات‌ها، قنات شاه بود که به دستور ناصرالدين‌شاه حفر و آماده شد و شاه آن را وقف عام نمود و طى وقف‌نامه‌اى که موجود است و در سال ۱۲۷۳ هـ.ق تنظيم شده، آب آن را براى همگان جايز شمرد. آب اين قنات که بسيار گوارا بود تا آغاز دهه ۱۳۳۰ شمسى و اتمام لوله‌کشى آب تهران، مورد استفاده اهالى تهران بود.