آتشکده کرکو
اين اثر بقاياى يک آتشکده دوره ساسانى است و در روستاى کرکو از توابع شهرستان زابل قرار دارد. در بسيارى از سفرنامه‌ها و کتب قديمى از اين آتشکده ياد شده است. بوالمؤيد در کتاب گرشاسب آورده است: ... معبد جاى گرشاسب بود و او را دعا مستجاب بود به روزگار او، و او فرمان يافت، مردمان هم به اميد برکات آنجا همى شدندى و دعا همى کردندى و ايزد تعالى مرادها حاصل همى کردي. چون حال برين جمله بود کيخسرو آنجا شد و پلاس پوشيد و دعا کرد، ايزد تعالى آنجا روشنايى فرا آورد که اکنون آتشگاه است، چون آن روشنايى برآمد برابر تاريکي، تاريکى ناچيز گشت و کيخسرو و رستم به پاى قلعه شدند و به منجيق آتش انداختند. و آن انبارها همه آتش گرفت چندين ساله که نهاده، و آن قلعه بسوخت و افراسياب از آنجا به جادويى بگريخت ديگر کسان بسوختند و قلعه ويران شد. پس کيخسرو اين بار به يک نيمه آن شادستان بکرد و آتشگاه کرکويه و آن آتش گويند آن است، آن روشنايى که فراديد و گيرکان چنين گويند که هوش گرشاسب است و حجت آرند.
براساس مدارک موجود از زرتشتيان اين آتشکده داراى جايگاه ويژه‌اى بوده و از آتش اين آتشکده براى استفاده در مراسم مذهبى و روشن نگه داشتن آتش در ديگر آتشکده‌ها استفاده مى‌نموده‌اند.
از بقاياى اين اثر مذهبى تاريخى تنها ازاره (پايه‌هاي) يک ضلع از ديوار بر فراز تپه کرکو در مرکز روستا به جاى مانده و نمونه‌اى از آجر با ابعاد نسبتاً بزرگ ۶٭۵۹٭۷۴ سانتى‌متر است که در موزه زاهدان نگهدارى مى‌شود ... اين نمونه به جاى مانده از آتشکده نشانه مصالح معمارى دوران ساسانى در اين منطقه است.