امامزاده اسماعيل
در ضلع جنوبى مسجد جامع ميانه، بقعه‌اى وجود دارد که به مقبره کمال‌الدين نيز مشهور است. اين بقعه متعلق به امامزاده اسماعيل و داراى گنبدى پوشيده از کاشى‌هاى فيروزه رنگ است. از بناى اوليه امامزاده تنها کتيبه‌اى بر بالاى سردر بناى فعلى باقى مانده که تاريخ ۱۲۵۸ هـ.ق و اسم بانى بنا به نام مشهدى بايرامعلى بن عوض بر روى آن حک شده است. منارهٔ بلندى به ارتفاع ۱۳ متر در صحن بقعه وجود دارد که داراى دو کتيبهٔ سنگى است.
امامزاده بزرگ
بناى اين امامزاده در بخش جنوب غربى سراب، در کنار گورستان عمومى واقع شده و داراى ازاره‌هاى سنگي، بدنه، گنبد، مناره‌هاى آجرى و طاق‌نماهاى مقرنس‌کارى گچى است.
اين بنا همچنين داراى دو مناره به ارتفاع ۹ متر است که مأذنه آنها فرو ريخته است. شيوه معمارى بناى امامزاده مربوط به قرن‌هاى هشتم و نهم هـ.ق مى‌باشد.
امامزاده جمال
امامزاده جمال تبريز زيارتگاهى است که در مسجد حاجت، در راسته کوچه واقع شده است. اين زيارتگاه مرقد امامزاده موسى معروف به سيدجمال از اولاد امام موسى بن جعفر عليه‌السلام است. آرامگاه در زير گنبد نسبتاً بزرگى واقع شده و پاطاق مقرنسى دارد که روى آن صندوق چوبى زيبايى نهاده‌اند.
دو کتيبه مرمرين سنگ قبر نيز در اين بقعه به چشم مى‌خورد که يکى متعلق به قبر آخوند ملااحمد مدرس و ديگرى مربوط به قبر شيخ عبدالغفار است.
امامزاده دال و ذال
در محلهٔ مهاد ميهن (ميارميار) در جوار مسجد دال و ذال، دو قبر کوچک با پوششى از کاشى سبز رنگ وجود دارد که متعلق به دو امامزاده بزرگوار است. هرچند هويت اين دو امامزاده معلوم نشده، ولى در بسيارى از کتب معتبر به آنها اشاره شده است.
بقعه سيدابراهيم
اين بقعه متعلق به سيدابراهيم است. به استناد تاريخ اولادالاطهار سيدابراهيم از فرزندان حضرت امام زين‌العابدين (ع) و به استناد برخى کتب علم رجال از فرزندان حضرت موسى بن جعفر (ع) است. اين بقعه در وسط حياطى قرار دارد که اخيراً از سوى ميراث فرهنگى مرمت شده است.
در قسمت پايين ديوار جنوبى بقعه کتيبهٔ معروف به سنگ بسم‌الله تعبيه شده بود که اخيراً براى حفاظت بيشتر به موزهٔ آذربايجان منتقل شد و به جاى آن نمونهٔ کاملى از آن سنگ بازسازى و نصب گرديده است.
بقعه سيد حمزه
عرض طاق بقعه ۱۸۳ و بلندى قسمت اصلى آن ۱۲۰ سانتيمتر است. در بالاى طاق سردر، سنگ نبشتهٔ مرمرين ديگرى به تاريخ ۱۲۷۹ هجرى قمرى نصب شده که مربوط به زمان ناصرالدين شاه قاجار است.
ازاره‌هاى مرمرين ديوار شرقى دهليز در دو طرف در ورودى آن قرار گرفته و بر روى آنها نقوش زيبايى به شکل برجسته کنده شده که ظاهراً مربوط به دورهٔ آق‌قويونلو و ترکمانان است. به اين ترتيب مشخص مى‌شود که بقعهٔ سيد حمزه در تمام ادوار تاريخ از ايلخانان و ترکمانان، تا صفوى و قاجاريه مورد احترام بوده است.
نماى طاق مرمرين درِ ورودى بقعه از شاهکارهاى حجارى دوره صفويه و آينه‌بندى‌هاى طاق بالاى صندوق قبر امامزاده بسيار چشمگير است.
تاريخ بناى نخست بقعه ۷۱۴ هجرى قمرى يعنى همان سال درگذشت صاحب مقبره است. وى سيد جليل القدرى به نام ابوالحسن حمزه بن حسن بن محمد بود که هم‌زمان با سلطان محمود غازان خان و سلطان محمد خدابنده (اولجايتو) مى‌زيست و از احترام بسيار برخوردار است.
درويش حسين کربلايي، از بقعه و منضمات آن شامل مسجد، مقبره و مدرسه ياد کرده و نوشته است که مصحفى بر روى قبر سيد حمزه هست که مى‌گويند به خط حضرت اميرالمؤمنين على (ع) مى‌باشد.
امامزاده شاهزاده قاسم
اين امامزاده در روستاى پيرلرشاه قاسم از توابع کليبر واقع و در بين مردم شهرستان‌هاى اهر، کليبر و حاشيه رود ارس از منزلت ويژه‌اى برخوردار است. از بناى اوليه بقعه تنها سردرِ آن باقى مانده که احتمالاً مربوط به دوره صفويه است.