جمعيت کشور تونس برحسب سرشمارى سال ۱۹۸۶ برابر ۸،۲۰۰،۰۰۰ مى‌باشد و رشد جمعيت ۶/۲ درصد است. با توجه به متغير بودن آب و هواى تونس در مناطق شمالى کشور تراکم بيشتر و در مناطق جنوبى که داراى آب و هوائى صحرائى است جمعيت کمترى ديده مى‌شود و به‌طور متوسط پراکندگى جمعيت در تونس برابر ۹/۴۲ نفر در کيلومتر مربع است که از اين لحاظ در منطقه مغرب عربى در مرتبه نخست قرار مى‌گيرد. اين تراکم در مناطق شمالى به ميزان ۸۰ نفر در کيلومتر مربع و در مناطق جنوبى به ۱۰ نفر در کيلومتر مربع مى‌رسد. حدود ۵۰% مردم کشور ساکن شهرها بوده و پرجمعيت‌ترين شهر آن تونس داراى ۲/۱۳% جمعيت کشور مى‌باشد.


شهرهاى پرجمعيت آن بعد از تونس صفاقس، بنزرت، سوسه، قيروان و قابس مى‌باشد. بررسى ترکيب سنى مردم تونس بيانگر جوانى آن جامعه است. حدود ۴/۱ از مردم تونس زير ۱۵ سال و ۳/۲ اين مردم زير بيست سال دارند. تونس کشورى است توريستى و همه سال ۲،۰۰۰،۰۰۰ نفر خارجى از آن کشور بازديد مى‌نمايند؛ ولکن کشور مهاجرپذير محسوب نشده و برعکس جمعيتى قريب به ۳۰۰،۰۰۰ نفر از اتباع آن کشور در فرانسه و کشورهاى عربى نفت‌خيز و ليبى پراکنده مى‌باشند که در سال ۱۹۸۶ به‌علت اختلافات سياسى حدود ۳۲،۰۰۰ نفر از کارگران مهاجر تونسى مقيم ليبى از آن کشور اخراج شدند.

سوابق تاريخى

سرزمينى که امروزه تونس ناميده مى‌شود در قرن نهم قبل از ميلاد زير سلطه فينيقى‌ها قرار داشت. در قرن هفتم کارتاژها به آنجا راه يافتند. اين قوم پايه‌گذار تمدن وسيع و درخشان در شمال آفريقا بوده و مدت‌ها با امپراتورى روم رقابت و کشمکش داشتند. پس از کارتاژها به نوبت قبائل واندال و سپس اعراب مدت زمانى در اين قسمت حکومت نمودند. در سال ۱۵۷۴ ميلادى اين ناحيه از آفريقا به تصرف ترک‌ها درآمد. تسلط ترک‌ها سال‌ها ادامه يافت و از طرف سلطان عثمانى نماينده‌اى تحت عنوان بى (bey) در آنجا حکومت مى‌نمود.


در سال ۱۸۸۱ متعاقب عهدنامهٔ باردو (Bardo) دولت فرانسه تحت‌الحمايگى خود را به تونس تحميل نمود که تا شروع جنگ جهانى دوم باقى ماند. در بحبوحه جنگ در سال ۱۹۴۲ مدت کوتاهى تونس توسط آلمان‌ها اشغال شد؛ ولى آلمان‌ها يک سال بعد به‌دنبال عقب‌نشينى خود در آفريقا اين کشور را نيز تخليه نمودند.


فکر تحصيل آزادى و کسب استقلال در تونس مانند ساير کشورهاى آفريقائى که ساليان دراز ميدان رقابت و کشمکش دولت‌هاى مستعمراتى اروپا بودند از مدت‌ها پيش در اين کشور وجود داشته است. پس از پايان جنگ جهانى دوم مبارزات مردم تونس براى رسيدن به استقلال دولت فرانسه را مجبور کرد استقلال اين سرزمين را به رسميت بشناسد. در سال ۱۹۵۴ مندس فرانس نخست‌وزير وقت فرانسه طى نطقى اصول استقلال تونس را که از طرف دولت فرانسه مورد قبول قرا گرفته بود اعلام کرد و در سال ۱۹۵۴ آخرين قرارداد توسط طرفين امضاء و اين کشور از استقلال کامل سياسى بهره‌مند گرديد. در ۲۵ ژوئيه ۱۹۵۷، حکومت جمهورى در آن کشور اعلام گرديد و در سال ۱۹۵۹ قانون اساسى تونس به تصويب رسيد. طبق اين قانون، تونس قسمتى از مغرب عربى بزرگ است.

زبان و خط رسمى

زبان و خط رسمى هر کشورى براساس قانون اساسى آن کشور مى‌باشد. در تونس هم زبان و خط بر طبق قانون اساسى آن کشور عربى است؛ ولى زبان فرانسه نيز در آن کشور متداول بوده و به‌خصوص در محافل علمى و دولتى رواج دارد. در بين اقليت بربر نيز زبان بومى ايشان رايج است که کتابتى بدوى و فراموش شده نزديک به خط تصويرى دارد. لهجه عربى رايج بين مردم تونس مخلوطى از زبان عربى و فرانسه مى‌باشد و کمتر به زبان عربى فصيح نزديک است.