پس از کودتاى کامبوج و سقوط نورو دوم سيهانوک، تايلند و کامبوج بعد از ۹ سال مجدداً با يکديگر روابط ديپلماسى برقرار کردند. به علاوه تايلند در تهاجم ايالات‌متحده و رژيم سايگون به کامبوج شرکت کرد و عدّه‌اى داوطلب براى آموزش فنون جنگى به کامبوج فرستاد. همچنين در مرزهاى مشترک تايلند با کامبوج ۳ پايگاه نظامى براى هواپيماها ايجاد کرد تا هواپيماهاى نيروى هوائى تايلند بتوانند از آنجا با کامبوج را زيرنظر گرفته و در صورت لزوم بمباران کنند. خط راه‌آهن بين تايلند و کامبوج نوسازى شد تا ارتباطات تسهيل گردد. همچنين سلاح‌هاى زيادى از طرف مقامات تايلندى به دولت کامبوج تسليم شده است.


در ۱۰ فوريهٔ ۱۹۶۹ بعد از ۱۱ سال که از انحلال مجمع خلق تايلند در کودتاى ۱۹۵۸ مى‌گذشت، مجدداً براى تشکيل اين مجمع انتخابات عمومى به‌عمل آمد. ۴/۶۷ درصد کرسى‌هاى مجلس نمايندگان را که ۲۱۸ نماينده دارد، حزب خلق متحد تايلند به رهبرى مارشال تانوکيتى کارکون نخست‌وزير فعلى به‌دست آورد. کيتى کاکورن از ۱۹۶۳ پس از مرگ ساريت تانارات به نخست‌وزيرى رسیده بود. ساير احزاب هم‌کرسى‌هاى ديگر را به‌دست آوردند که از جمله حزب دمکرات ۵۶ کرسى به‌دست آورد. چون برنامه دولت الزاماً نبايد به تصويب پارلمان برسد و وزراء در مجلس نمايندگان و سنا عضويت ندارند.


نمى‌توان گفت پارلمان کشور را اداره مى‌کند بلکه اين دولت نظامى بود که بر پارلمان نظارت داشت. به‌علاوه رئيس مجلس نمايندگان يکى از دست‌نشاندگان حزب متحد خلق تايلند بود.


در ۱۶ اکتبر ۱۹۷۶ سرکوب خونين دانشجويان به کودتاى خونينى منجر شد. و نخست‌وزير جديدى روى کار آمد. در ۳۰ اکتبر ۱۹۷۷ کريانگ قانون‌اساسى جديدى رابه تصويب رسانيد. در اين قانون به ارتش و سناتورهاى انتصابى امتيازاتى داده شده بود. در ۱۲ مارس ۱۹۸۰ ژنرال جديدى از ارتش نخست‌وزيرى را به‌دست آورد.


در آوريل ۱۹۸۱ و سپتامبر ۱۹۸۵ کودتاهاى ديگر انجام گرفت که هر دو نافرجام مانده و عاملين آنها به محاکمه کشيده شدند. در تاريخ ۲۷-۲۰ ژوئيه ۱۹۸۶ انتخابات عمومى برگزار شد و ۴ حزب دمکرات، ملت تايلند، اقدام اجتماعى و مردم که جمعاً ۲۲ کرسى در مجلس به‌دست آورده بودند و بدين ترتيب اکثريت کرسى‌هاى پارلمان را در دست داشتند، جهت تشکيل دولت ائتلاف نمودند و ژنرال تينسولانوندا مجدداً به نخست‌وزيرى رسيد.