عملکرد تجارت سنگاپور در فاصلهٔ زمانى ۹۵-۱۹۶۰

در اين قسمت مى‌خواهيم که اشاره‌اى به تحوّلات استراتژيک در الگوهاى تجارت خارجى کشور سنگاپور در طول دورهٔ ۳۵ ساله اخير داشته باشيم.

در سال ۱۹۶۰ سنگاپور شديداً به‌چند بازار مشخص و اندک وابسته بود. کشورهاى عضو ASEAN و EEC (European Economic Community) بيش از ۵۴ درصد از کل صادرات سنگاپور را به‌خود اختصاص مى‌دادند. از دههٔ ۱۹۶۰ سنگاپور شروع به توسعهٔ بازارهاى صادرات و کشف بازارهاى جديد صادراتى کرد و با موفقيّت است کار را انجام داد. به‌طوريکه در جدول زير نشان داده شده است، کشور سنگاپور در سال ۱۹۹۵ گوناگونى و تنوع يکسان در بازارهاى عمدهٔ صادراتى خود بين مالزي، ايالات متحدهٔ آمريکا، Eu و شرکاى ديگر تجارى آسيايى خود دارد.

آنچنان که از جدول زير برمى‌آيد، در طول اين مدّت وابستگى شديد صادراتى سنگاپور به‌چند مورد خاص از بين رفته و تنوع ويژه‌اى در عمدهٔ بازارهاى صادراتى آن پديد آمده است که اين خود برآمده از استراتژى صنعتى صادرات سنگاپور و دور شدن از وابستگى کامل به‌صادرات مجدد مى‌باشد.

جدول بازارهاى عمدهٔ صادراتى سنگاپور در دو سال ۱۹۶۰ و ۱۹۵۵، ۱۰ بازار عمدهٔ صادراتى سنگاپور (تمامى ارقام براساس ميليون دلار سنگاپور هستند)

(۱) . کشورهاى هنگ‌کنگ، تايوان و کره‌جنوبى مى‌باشند. Newly Industralized Countries

مأخذ: Symposium on Import Promotion Experience of NICs, 9-12 July 1996, Bangkok

از طرف ديگر سنگاپور در زمينهٔ واردات نيز تنها به چند منبع يا عرضه‌کنندهٔ خاص شديداً وابسته بود. امروزه ميتوان گفت که نيازهاى وارداتى سنگاپور از منابع و يا عرضه‌کنندگان مختلفى تأمين مى‌گردد.

جدول بازارهاى عمدهٔ وارداتى سنگاپور در دو سال ۱۹۶۰ و ۱۹۹۵ ۱۰ منبع عمدهٔ واردات سنگاپور (ميليون دلار سنگاپور)

مأخذ: Symposium on Import Promotion Experience of NICs, 9-12 July 1996, Bangkok

به‌عنوان نتيجه‌اى از صادرات صنعتي، اقتصاد سنگاپور با چند ويژگى برجسته مشخص مى‌شود که اين ويژگى‌ها به ساختار تجارت جهانى مى‌باشد. کل تجارت انجام شده تقريباً ۳ برابر توليد ناخالص داخلى (GDP) اين کشور مى‌باشد. سيماى برجسته ديگر سنگاپور عبارت‌است از افزايش و ترفيع زياد روند صادرات مجدد که تقريباً نزديک به ۴۰% از کل تجارت را در سال ۱۹۹۵ به خود اختصاص مى‌دهد.

همچنين سيماى برجستهٔ ديگر سنگاپور دامنهٔ صادرات و واردات کالاهاى صنعتي، مواد خام مربوط به آنها، توليدات نيمه‌ساخته يا نهايى مى‌باشد که اين امر منجر به موفقيّت برتر سنگاپور به‌عنوان يک اقتصادى مبتنى بر توليد و صنعت و داراى مزيت و برترى به‌لحاظ رشد اقتصادى در بخش‌هاى صنعتى از ساير کشورهاى همسايه مى‌گردد. در سال ۱۹۹۵ شرکت‌هاى چند مليّتى به‌واسطهٔ همين مزيت و برترى موجود در بخش صنعت نزديک به ۷۰ درصد از صادرات داخلى را تشکيل مى‌دادند.

ساختار صادراتى سنگاپور در سال ۱۹۹۵ نسبت به سال ۱۹۶۰ کاملاً تغيير يافته است. در سال ۱۹۶۰ مزيت موجود در صادرات مواد خام که به‌طور اساسى عبارت بودند از : محصولات چوب و کائوچو به‌وسيلهٔ صادرات توليد، ماشين‌آلات و لوازم صنعتى جايگزين گرديد که بيش از ۶/۵۶% از کل صادرات سنگاپور را به‌خود اختصاص مى‌دادند. در سال ۱۹۹۵، ۵/۷۹% از صادرات سنگاپور مرکب از کالاهاى صنعتى بودند که اين ترکيب در سال ۱۹۶۰ حداکثر به ۴/۲۱% مى‌رسيد.