پاکستان در سپتامبر ۱۹۵۴ به عضويت سازمان پيمان جنوب شرقى آسيا (سيتو) درآمد و در اوايل ۱۹۵۵ عضو پيمان بغداد شد. عضويت پاکستان در اين پيمان‌ها از آن جهت بود که مى‌خواست امنيت خود را بيش از پيش در مقابل هند تأمين و تضمين نمايد. پيمان بغداد که بعدها به نام سنتو (سازمان پيمان مرکزي) ناميده شد مى‌توانست پاکستان را از کمک دو هم پيمان خود يعنى ايران و ترکيه برخوردار گرداند. اين پيمان‌ها که پس از پايان جنگ جهانى دوم از طرف آمريکا حمايت مى‌شد در واقع توسعه نفوذ کمونيسم شوروى بود.


علاوه بر شرکت پاکستان در پيمان‌هاى نظامي، اين کشور سعى مى‌کرد کمک‌هاى نظامى نيز از کشورهاى مختلف دريافت نمايد. لياقت على‌خان نخست وزير پاکستان در سال ۱۹۵۰ به اين منظور به آمريکا سفر کرد. در سال ۱۹۵۳ نيز رئيس جمهور پاکستان از آمريکا ديدار نمود و پس از اين سفر اعطاءِ يک کمک نظامى ۲۵۰ ميليون دلارى از طرف آمريکا به پاکستان اعلام شد و نخستين پيمان دفاعى آمريکا و پاکستان به‌نام موافقت‌نامه همکارى دفاعى دو جانبه در مه ۱۹۵۴ به امضاء رسيد. ارسال تجهيزات و سلاح از سوى آمريکا از سال ۱۹۵۶ آغاز شد و قرار دادهاى متعددى دراين زمينه‌ها بين دو کشور به امضاء رسيد.


پس از جنگ هند و چين در سال ۱۹۶۲ همکارى‌هاى نظامى آمريکا و پاکستان کاهش يافت. در سال ۱۹۶۵ انگليس و آمريکا هر دو هند و پاکستان را تحريم تسليحاتى کردند. آمريکا طى اين ۱۵ سال معادل ۲/۱ ميليارد دلار سلاح و تجهيزات نظامى در اختيار پاکستان گذاشته بود. همچنين تربيت کادرهاى نظامى يکى از جنبه‌هاى مهم روابط ارتش دو کشور پاکستان و آمريکا بوده است.


در سال ۱۹۶۶ انگليس تحريم خود لغو کرد ولى آمريکا تنها در مورد تحريم لوازم يدکى نظامى تحريم مزبور را برداشت. در جريان جنگ ۱۹۷۱ پاکستان و هند و استقلال بنگلادش اکثر کشورهاى مسلمانى که با پاکستان هماهنگ بودند، به‌خصوص ايران و ترکيه و اردن، کمک‌هاى نظامى و مهمات قابل توجهى در اختيار اين کشور قرار دادند.


در نوامبر ۱۹۷۳ به‌دنبال عدم مساعدت پيمان سيتو و کشورهاى عضو آن با پاکستان در جنگ با هند و جدائى پاکستان شرقي، پاکستان از عضويت آن پيمان خارج شد.


در سال ۱۹۷۴ اولين انفجار بمب اتمى هند، پاکستان را به وحشت انداخت. اين امر سبب شد که پاکستان براى دستيابى به سلاح هسته‌اى به چين متوسل شود. در نتيجه آمريکا مجدداً بهانه‌اى براى قطع کمک‌هاى نظامى خود يافت. در سال ۱۹۷۹ با خروج پاکستان و ايران پس از پيروزى انقلاب اسلامى از سنتو اين پيمان نظامى نيز از بين رفت.


پس از اشغال نظامى افغانستان نيروهاى شوروى در سال ۱۹۷۹، کنگرهٔ آمريکا تصميم قبلى خود را مبنى بر منع کمک‌هاى نظامى به پاکستان که به دليل کوشش‌هاى اين کشور براى تصميم قبلى خود را مبنى بر منع کمک‌هاى نظامى به پاکستان که به دليل کوشش‌هاى اين کشور براى دستيابى به سلاح‌هاى هسته‌اى اتخاذ شده بود لغو کرد. اين تصميم راه را براى اعطاى کمک‌هاى اقتصادى - نظامى ۲/۳ ميليارد دلارى به پاکستان گشود. تا زمان خروج نيروهاى شوروى از افغانستان اين کمک به پاکستان و مجاهدان افغانى مستقر در پاکستان ادامه داشت. پس از خروج نيروهاى اشغال‌گر از افغانستان و فروپاشى اتحاد جماهير شوروى و نظام کمونيستى ضرورت ادامه کمک‌ها به پاکستان براى آمريکا از ميان رفت و مجدداً اين کمک‌ها قطع گرديد.