انتخابات، هر چهارسال يک بار انجام مى‌گيرد و تا آخر ماه سپتامبر پايان مى‌يابد. تعداد نمايندگانى که براى عضويت در پارلمان انتخاب مى‌شوند، ۱۶۵ نفر مى‌باشند. هر استان به منزله يک حوزه انتخاباتى است. شرکت‌کنندگان در انتخابات به هنگام اخذ رأي، بايد بيست سال تمام داشته باشند.


هر ناحيه خودمختار، يک ناحيه رأى‌گيرى جداگانه محسوب مى‌گردد. آراء به طور مستقيم براى انتخاب نمايندگان پارلمان در تمامى حوزه‌‌هاى انتخابيه به صندوق ريخته مى‌شود. نظام انتخاباتى نسبى خواهد بود. قواعد حاکم بر اين امر و نيز مقررات خاص انتخابات، با رعايت قانون‌اساسى به موجب قانون تعيين خواهد شد.



تمامى کسانى که به عنوان نماينده انتخاب شده‌اند موظف به قبول انتخاب خود مى‌باشند مگر آنکه در خارج از ناحيه انتخاباتى که در آن از حق رأى برخوردار هستند، انتخاب شده باشند و يا منع قانونى داشته باشند که پارلمان آن را تأئيد نمايد.


پارلمان (يا مجلس بزرگ) يک چهارم اعضاء خود را نامزد عضويت در مجلس اعلى (لاگ تينگ) نمايد و سه‌چهارم بقيه را مجلس سفلى (آدل استينگ) تشکيل مى‌دهند. اين نامزدى در نخستين اجلاسيه عادى پارلمان که پس از يک انتخاب جديد تشکيل مى‌شود، به عمل مى‌آيد. و پس از آن تا وقتى که کرسى‌هاى مجلس اعلى خالى نمانده باشد بدون تغيير باقى خواهد ماند.


کرسى‌هاى خالى از طريق نامزدى ويژه توسط پارلمان پُر مى‌شود. هر يک از دو مجلس، جلسات خود را جداگانه تشکيل مى‌دهد و رئيس و منشى خود را انتخاب مى‌نمايد. هيچيک از دو مجلس نمى‌تواند بدون حضور حداقل نيمى از اعضاء خود تشکيل جلسه بدهد. رسيدگى به لوايحى که مربوط به اصلاح قانون‌اساسى است، مستلزم حضور حداقل دو سوم نمايندگان پارلمان مى‌باشد.


در هر انتخابات، احزاب کانديداهاى خود را معرفى مى‌کنند و ضمن اعلام برنامه‌هاى خود، به رقابت مى‌پردازند. در نتيجه هر حزب، تعداى نماينده در مجلس دارد. هرقدر تعداد نمايندگان يک حزب بيشتر باشد در واقع قدرت آن بيشتر است و شانس بيشترى براى تشکيل دولت دارد.