جمعيت جماهير عربى ليبى بر اساس آمار سال ۱۹۹۶ ميلادى ۵،۴۴۵،۴۳۶ نفر بوده است. بانک مرکزى ليبى رشد سالانه آن را در سال‌هاى بين (۹۰ - ۱۹۸۵) ۹/۳% برآورد نموده است آمارهاى سال ۱۹۹۶ اين نرخ را معادل ۶۷/۳% نشان مى‌دهد. از اين تعداد هفتاد درصد آن را ساکنان شهرى و ۳۰ درصد آن را جمعيت روستائى تشکيل مى‌دهد. مى‌توان گفت تقريباً اکثر جمعيت ليبى در سواحل از غرب تا شرق متمرکز شده است و با اين نرخ رشد، جمعيت اين کشور تا سال ۲۰۰۰ به بيش از شش و نيم ميليون نفر خواهد رسيد.



در سال ۱۹۶۰ تعداد ساکنان ليبى به ۱،۳۴۰،۰۰۰ نفر مى‌رسيد. به اين‌گونه که تعداد ساکنان منطقه طرابلس ۳۸۰،۳۳۸ (۶۸ درصد جمعيت)، بنغازى ۱۲۹،۷۲۸ نفر (۲۷ درصد) و منطقه مصراته ۵۹،۳۱۵ نفر بوده است و الباقى به صورت پراکنده در ساير مناطق اين کشور زندگى مى‌کردند.


بر اساس سرشمارى سال ۱۹۵۴، آمار اقليت‌هاى خارجى در ليبى ۴۷،۳۷۴ نفر که ۴۳،۶۴۷ نفر از منطقه طرابلس ۳،۳۹۸ نفر در منطقه بنغارى و بقيه در منطقه سب‌ها ساکن بودند. در سال ۱۹۶۰ تعداد خارجى‌ها به ۴۰،۴۸۷ نفر کاهش يافت، چرا که ايتاليائى‌ها و يهوديان، ليبى را ترک کردند، ايتاليائى‌ها اکثريّت جمعيت خارجى‌ها را در ليبى تشکيل مى‌دادند. در سال ۱۹۴۱ تعداد آنها ۱۱۰،۰۰۰ نفر بوده که در سال ۱۹۵۴ چهل هزار نفر کاهش يافت و در سال ۱۹۶۰ به خاطر جنگ و وضعيت جديد سياسى ليبى را ترک کردند و تنها پانصد ايتاليائى باقى ماندند.


اکثر ايتاليائى‌ها در طرابلس زندگى مى‌کردند و اکثر حرفه‌ها را به دليل کارگران ماهرى که داشتند از آن خود ساخته بودند و اکثر صنايع منطقه‌ طرابلس در دست آنها بود. اقليت يهودى نيز در طرابلس و اطراف آن زندگى مى‌کردند که تا قبل از سال ۱۹۴۸ در حدود سى‌هزار نفر مى‌شدند. اکثر آنها از ثروتمندان ليبى بودند که بيشتر آنها اقتصاد و تجارت اين کشور را در دست گرفته بودند. آنها بعد از حمله رژيم اسرائيل در سال ۱۹۶۷ به مصر کشور ليبى را ترک کردند و تنها درصد بسيار کمى از آنها در ليبى باقى ماندند.



رشد جمعيت بر اساس آمار ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۴، ۳/۵ بود و آمار مرگ و مير به دليل عدم وجود بهداشت و درمان در همان زمان ۲/۴ درصد بوده است. يعنى در واقع اين کشور ۱/۱ درصد رشد جمعيت داشته است و اين درصد کمترين رقم در کشورهاى شمال آفريقا و خاورميانه به شمار مى‌رفت. اکثر متولدين در همان زمان کودکى به دليل عدم تغذيه مناسب و عدم وجود امکانات بهداشتى و همچنين بى‌سوادى عمومى از بين مى‌رفتند.


ولى بعدها کم‌کم با بهبود وضعيت بهداشتى و وضعيت اقتصادى به خاطر صدور نفت و بالا رفتن درصد باسوادى و رشد افکار عمومى در ميان مردم، رشد جمعيت به حد متعادل‌ترى رسيد، به ‌طورى که در حال حاضر ليبى از نظر ميانگلين عمر جمعيتى جزء کشورهاى در حال رشد محسوب مى‌شود و از نظر جمعيتى اين کشور داراى جمعيت جوان مى‌باشد. بر اساس آمار سازمان ملل در سال ۱۹۹۰ در حدود ۹/۵۳ درصد از جمعيت ليبى را افراد کمتر از بيست سال تشکيل مى‌دهند و چهل درصد افراد ۲۰ تا ۵۹ ساله مى‌باشند و ۱/۶ درصد جمعيت بالاى ۶۰ سال قرار دارند. با توجه به آمار فوق مى‌توان اظهار داشت جمعيت اين کشور را افراد زير ۲۰ سال تشکيل مى‌دهد، مى‌توان پيش‌بينى نمود که جمعيت اين کشور تا سال ۲۰۲۵ بين دوازده تا ۱۵ ميليون نفر خواهد بود.


لازم است اشاره شود که جمعيت ليبى به نسبت وسعت سرزمين آن بسيار کم است. لذا مردم اين کشور تمايل به ازدياد نسل خود دارند و ازدواج زود هنگام در مناطق روستائى رواج دارد. آنان به حفظ خانواده و قبيله‌اى که به آن وابستگى دارند همت مى‌گمارند اگر چه در سال‌هاى اخير به دليل هزينه‌ زياد براى مردان سن ازدواج بالا رفته و جوانان در شرايط عادى رغبت چندانى به تشکيل خانواده ندارند.


طبق آمار رسمى معدل طلاق در سال ۱۹۷۳ دو درصد و در سال ۱۹۹۰، ۶۲ درصد بوده است و تا حدودى در مسئله طلاق کاهش نشان مى‌دهد.


طبق آمار رسمى مرگ و مير در خلال سال‌هاى ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰، ۱۳ درصد و در بين سال‌هاى ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ در حدود ۷/۹ و از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ هشت درصد بوده است و در حال حاضر نسبت تعداد زنان به مردان ۵۲ به ۴۸ درصد مى‌باشد.


از نظر تعداد جمعيت شهرهاى اين کشور به ترتيب ذيل مى‌باشد:


- طرابلس


- بنغازي


- مصراته


- شهرهاى الزاويه، سب‌ها، البيضاء، اجدابيا، طبرق، المرج، زليتن، خمس، سرت، صبراته، درنه‌ و ... پنجم - بقيه شهرها مى‌باشد.

مهاجرت و مشکلات ناشى از آن

اين سرزمين داراى وسعت زياد با جمعيت اندک مى‌باشد. منابع و ذخاير زيرزمينى و خدادادى باعث شده مردم ساير کشورهاى آفريقائى به ويژه همسايگان اين کشور از مصر و تونس به اين کشور مهاجرت نمايند.