کشور بحرين از ديرباز به‌دليل موقعيت جغرافيائى و استراتژيکي، قرارگرفتن در آب‌هاى خليج‌فارس، داشتن ثروت مرواريد و بالاخره ثروت نفت، مورد رقابت و تهاجم بيگانگان قرار داشته است. در واقع بايد گفت از زمان ساسانيان يعنى زمانى‌که بحرين جزو قلمرو ايران بوده، دست‌اندازى اعراب به اين خطه آغاز شده است. در زمانى با شورش خوارج که از سوى اميران ديلمى رهبرى مى‌شد، بحرين مدتى جزو قلمرو ديلميان درآمد. پس از آن زنگيان (پيروان صاحب زنگ) در بحرين سر به شورش نهادند و قرمطيان در پى آنان آمدند.


به‌‌دنبال افول ستاره اقبال قرمطيان ، عيونيان بر بحرين چيره شدند که تا ۱۲۳۸ ميلادى دوام يافتند و در آن سال جاى خود را به عصافير دادند. (پيروز مجتهدزاده، نگاهى به يک مثلث ژئوپليتيک در خليج‌فارس، ماهنامه اطلاعات سياسى - اقتصادى - س ۷، ش ۷۲، ۱۳۷۲) حکومت عصافير ۱۵۰ سال به‌طول انجاميد و پس از آن حکومت جبور قدرت را به‌دست گرفت که در ۱۵۲۲ ميلادى از سوى نيروهاى کشور پرتغال سرنگون شد. در ۱۶۰۲، در روزگار صفويان، ايرانيان، پرتغالى‌ها را از بحرين بيرون راندند و در آن سال بود که بحرين مجدداً پس از گذشت نه قرن، بار ديگر ضميمه قلمرو و ايران شد و نزديک به دو قرن تحت حاکميت مستقيم ايران بود.


دراين دوره بحرين توسط حکومت زباره که در اواخر دوران صفوى اسماً از ايران تابعيت داست ولى حکومتى خود سر بود، اداره مى‌شد. از اين رو نادرشاه افشار در ۱۷۳۷ توسط لطف على‌خان به سرکوبى زباره پرداخت و از آن تاريخ بحرين مستقيماً ضميمهٔ حکومت فارس شد. هنگامى که تيرهٔ آل‌خليفه به يارى آل‌جلاهمه در ۱۷۶۵ به زباره وارد شدند، تاريخ سياسى دوران تازه‌اى را آغاز کرد. بحرين در ۱۷۸۳، هنگام اقتدار کريم‌خان زند در فارس، به دست آل‌خليفه افتاد (پيروز مجتهدزاده، نگاهى به يک مثلث ژئوپليتيک در خليج‌فارس، ماهنامهٔ اطلاعات سياسى - اقتصادي، س ۷، ش ۷۲، ۱۳۷۲) از همان زمان آل خليفه دچار هجوم نيروهاى گوناگون شد.


وهابيان، مستقطيان، ترکان عثمانى و سرانجام انگليسى‌ها، هر يک چند نوبت کوشيدند تا بحرين را اشغال کنند. از اين رو در ۱۸۶۱ بحرين زير نظر انگليسى‌ها قرار گرفت. پس از استقلال اين کشور در ۱۹۷۱ جنگى در بحرين صورت نگرفته است با اين حال بحرين با سه‌بار بحران بر سر جزاير مورد اختلاف با قطر (جزاير حوار) روبه‌رو شده است.


نخستين بحران در مارس ۱۹۸۲ روى داد و آن هنگامى بود که بحرين يک ناو جنگى خود را حوار ناميد. بحران دوم در آوريل ۱۹۸۶ در مورد جزيرهٔ فشت‌الدبيل (پاياب‌ديبال) روى داد. (فشت‌الدبيل از جزايرى است که در ميان راه‌ بحرين و قطر واقع شده است.)


بحران زمانى آغاز شد که بحرين عمليات اکتشاف نفت در فشت‌الدبيل را به يک شرکت هلندى واگذار کرد. اين اقدام خشم قطر را برانگيخت. در نتيجه نيروهاى نظامى قطر در آوريل ۱۹۶ با ۴ فروند هلى‌کوپتر به فشت‌الدبيل حمله کردند و پاسگاه ‌گارد ساحلى بحرين را به تصرف خود درآورند. بحرين سوم در آوريل ۱۹۹۲، زمانى که قطر عرض درياى سرزمينى خود را افزايش داد، به‌وقوع پيوست. حکومت بحرين با بروز چنين بحران‌هائى و با وقوع جنگ‌ خليج‌فارس و ترس از گسترش آن، به تقويت نيروهاى نظامى و تجهيزات نظامى خود پرداخته است.