صنايع

صنايع آرژانتين يکى از متنوع‌ترين صنايع آمريکاى لاتين است. اين صنايع در دهه‌هاى ۴۰ و ۵۰ در نتيجه سياست‌هاى اقتصادى خوان دومينگو پرون در تجديد حيات صنايع کشور از طرق مختلفى چون اجراى طرح حمايت از مصنوعات داخلى و وضع تعرفه‌هاى گمرکى سنگين برکالاهاى مشابه وارداتى به شکل قابل توجهى گسترش پيدا کرد. اين رشد بويژه در دهه ۵۰ که شرکت‌هاى خارجى با اختصاص تقريباً يک سوم توليدات داخلى نقش اساسى را در صنايع اين کشور ايفا نمودند، شتاب بيشترى داشت. همچنين صنايع کالاهاى مصرفى نيز که از سال‌هاى قبل در دهه ۳۰ رو به توسعه گزارده بود، در دهه ۳۰ رو به توسعه گزارده بود، در دهه ۵۰ به مهمترى بخش‌هاى صنايع کالاهاى مصرفى نيز که از سال‌ها قبل در دهه ۳۰ رو به توسعه گزارده بود، در مجموع در اين زمان صنايع فولاد، پتروشيمي، پلاستيک و وسايط نقليه رو به ترقى گذاشته و جايگاه مستحکمى کسب نمودند. در حال حاضر هزينه بسيار بالاى توليدات صنايع داخلى در مقايسه با کالاهاى مشابه وارداتى که آثار و عوارض سوء ديگرى چون تعطيلى و کاهش رقابت در برخى تولدات داخلى را پيامد داشته، بحران‌هايى را در صنايع اين کشور پديد آورده که حادترين آنها منفى بودن بالانس تجارى اين کشور با ديگر کشورهاست. اين کشور پديد آورده که حادترين آنها منفى بودن بالانس تجارى اين کشور با ديگر کشورهاست. اين کشور در دهه اخير (حداقل در زمينه توليدات صنعي) به يک کشور وارد کننده تبديل شده است. در بخش صنايع، اتومبيل‌سازى داراى اهميت خاص است. به طورى که انواع مختلف اتومبيل‌ها رنو، پژو، فيات، فورد، فولکس واگن، انواع کاميونت، کاميون و اتوبوس بنز و اين اواخر برخى از انواع اتوموبيل‌هاى ژاپنى چون هندا در اين کشور ساخته مى‌شود که فقط در موارد اندکى از قطعات پيچيده نياز به کمپانى مادر دارند.



اين کشور همچنين در ساير زمينه‌هاى صنايع سنگين از جمله ساخت لوکوموتيو، واگن، کشتى و ديگر مصنوعات فولادى فعال بوده و در زمينه توليدات صنايع سبک چون دستگاه‌هاى برودتى و حراتي، لوازم برقي، چيني، شيشه، سراميک، منسوجات، دخانيات و غيره نيز از صنايع معبرى برخوردار است که در برخى از موارد ذکر شده به منظور حفظ کيفيت کالاها توليد در تحت نظارت و ليسانس کارخانه مادر صورت مى‌پذيرد. بخش داروسازى در آرژانتين نيز از توسعه يافته‌ترين بخش‌هاى صنعتى به شمار مى‌آيد. از مجموع ۱۵ واحد توليدى معتبر دارو در آمريکا لاتين ۱۱ واحد آن در آرژانتين قرار دارد. اين کمپانى‌ها چند مليتى و بويژه آمرکايى بوده و ۴۸% از فروش متعلق به آنهاست. ناگفته نماند که از حدود ۲۰۰ آزمايشگاه داراى اين کشور ۵۰ واحد آن با سرمايه‌گذارى کمپانى‌هاى خارجى تأسيس شده است.

کشاورزى و دامدارى

اين بخش يکى از مهمترين بخش‌هاى اقتصادى آرژانتين است که با اختصاص قريب به ۲۶ ميليون هکتار زمين قابل کشت از ۷/۲۷۳ ميليون هکتار مساحت کل آرژانتين، مجموعاً ۵۵% صادرات اين کشور را شامل مى‌گردد. در حد فاصل سا‌‌هاى ۱۹۸۰-۱۹۷۶ سياست اقتصادى دولت‌هاى نظامى وقت بر تقويب کشاورزى مبتنى بود و براى تحقق اين امر با رفع برخى محدديت‌ها که قبلاً برسرراه صدور محصولات کشاورزى اعمال مى‌‌شد، گام‌هاى مثبتى در جهت افزايش صادرات کشاورزى و بالابردن ميزان سوددهى آن برداشته شد. برعکس در اواخر حکومت نظاميان يعنى ۱۹۸۳ و بعد از آن برخوردها و سياست‌هاى نامطلوب با اين بخش، پيامدهاى ناگوارى را بر توليد و صدور محصولات کشاورزى بدنبال داشت. در سال‌هاى ۸۵، ۸۶ و ۸۷ بدى آب و هوا و شرايط جوى از سو و پايين‌بودن قيمت‌هاى بين‌المللى از سوى ديگر تأثيرات سوء به مراتب بيشترى بر صادرات اين محصولات پديد آورد و با توجه به جايگاه نخست اين بخش در اقتصاد آرژانتين، کل اتقصاد کشور را از خود منفعل ساخت. از سال ۸۷ تا ۸۸ با توجه به بروز خشکسالى و قحطى شديد در آمريکاى شمالى و بالا بردن قيمت‌هاى بين‌اللمللى آرژانتين توانست تا حدودى خسارات گذاشته خود را جبران نموده و موازنه مثبت تجارى را به نحو مطلوبى افزايش دهد.



از آن زمان تا به کنون عمده‌ترين مشکل بر سر راه محصولات کشاورزى اين کشور سوبسيدهاى اعطايى از جانب کشورهاى صنعتى و بويژه ايالات‌متحده آمريکا به صادرات کشاورزى خود مى‌باشد که مبارزات و مذاکرات جدى اين کشور بر سرآن در کنفرانس‌ها و سازمان‌هاى بين‌المللى اقتصادى از جمله کنفرانس بين‌المللى تعرفه و تجارت (گات) همچنان ادامه دارد. ناگفته نماند که از ۲۶ ميليون هکتار زمين قابل کشت در اين کشور فقط ۱۰ ميليون هکتار آن به کشت محصولات مختلف کشاورزى چون غلات (گندم، جو، ذرت، سويا و انواع دانه‌هاى روغني)، باغ‌ها مراتع و توليدات جنگلى اختصاص يافته که با توجه به مقام اين کشور به عنوان پنجمين صادر کننده بزرگ محصولات کشاورزى در جهان وسعت و گستردگى استعداد کشاورزى آن روشن مى‌سازد.

بازرگانى خارجى

مبادلات بازرگانى آرژانتين با کشورهاى خارجى بسيار متنوع است. مهمترين مصرف‌کنندگان آرژانتينى عبارتند از: آمريکا، روسيه، اعضاء جامع اقتصادى اروپا و شوراهاى عضو پيمان آلادي. متقابلاً آرژانتين نيز بيشترين حجم واردات خود را باز هم از کشورهاى فوق صورت مى‌دهد.


تجارت خارجى آرژانتين بدليل توانايى‌هاى کشاورزى و صنعتى آن تا به اين اواخير همواره از موازنه مثبت برخوردار بوده است. فى‌المثل سال ۱۹۸۵ يکى از بهترين سال‌هاى تجارى آرژانتين بود، به‌طورى که حجم صادرات اين کشور در اين سال به ۲/۸ و واردات آن به ۹/۳ ميليارد دلار رسيد. پس از آن طى سال‌هاى ۱۹۸۶ و ۱۹۷۸ ميزان صادرات کاهش و واردات افزايش يافت، به گونه‌اى که در سال ۱۹۷۸ اين موازنه به پايين‌ترين سطح خود يعنى ۷۰۰ ميليون دلار سقوط کرد. در سال ۱۹۸۸دوباره با توجه به افزايش محصولات کشاورزى و بالا رفتن قيمت‌هاى بين‌المللى ميزان صادرات کشاوزى سير صعودى طى نمود و موازنه مثبت اين سال برطبق آمارهاى مقدماتى آن بيش از ۲ ميليارد دلار بالغ گرديد. اما در فاصله سال‌هاى ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ علائم نگران کننده‌اى از رشد منفى در بالانس تجارى اين کشور ظاهر شده است که فقط در نيم سال اول ۹۳ يک کسرى تجارى ۹/۷۷۰ ميليون دلارى را در نتيجه تفاوت ميزان صادرات (۲۸/۶ بيليون دلار) به نسبت واردات اين کشور (۷/۰۵) پديد آورده است.