به‌دنبال اعلام رسمى نتياج انتخابات، در شهرهاى زيادى درگيرى بين هواخواهان مپلا و يونيتا بالا گرفت، از جمله لوآندا و هوآمبو که يونيتا تهاجمات جديدى را در آنها سازماندهى کرد.


پايان اکتبر ۱۹۹۲ منازعات به همهٔ نقاط آنگولا کشيده شد و نيروهاى خلع سلاح شده يونيتا دوباره به ارتش اين سازمان برگشتند. درگيرى‌هاى جدى در لوآندا، مرکز و جنوب شهرهاى بانگوئلا، هوآمبو، لوبيتو و لوبانگو در هفته اول نوامبر، به‌رغم تلاش‌هاى سازمان ملل براى آتش بس درگرفت. براساس گزارش‌هاى ارائه شده، بيش از هزار نفر در دور جديد درگيرى‌ها کشته شدند. گزارش‌‌هاى مربوط به تدارک رسانى و حمايت آفريقاى جنوبى و زئير از يونيتا باعث سردى روابط آنگولا با کشورهاى مذکور شد.


در ۶ نوامبر ۱۹۹۲ نمايندهٔ دبيرکل سازمان ملل در امر صلح، آقاى مارک‌گولوينگ (Marrack Goulding) وارد آنگولا مى‌شود. به‌دنبال مذاکرات گولوينگ با ساويمبي، وى اعلام داشت که به نتايج انتخابات گردن مى‌نهد گرچه فکر مى‌کند که انتخابات اشکال داشته است، و اشاره داشت که وى در دور دوم انتخابات در دسامبر ۱۹۹۲ شرکت خواهد کرد. به‌رغم تضمين داده شده از سوى دولت، يونيتا از مذاکرات چند جانبه که از سوى دولت در ۲۱ نوامبر برگزار شد، سرباز زد. مجلس ملى در ۲۶ نوامبر بدون حضور ۷۰ نماينده منتخب يونيتا، تشکيل شد. يونيتا تشکيل آن را با اعلام اين که مجلس بدون وجود رئيس‌جمهور منتخب، غير قانونى است، تحريم کرد. در اين جلسه، فرناندوخوزه فرانسا و انادونم (Fernando Jos Framca Van Dunem)، نخست‌وزير سابق به‌عنوان رئيس مجلس انتخاب شد و طى روزهاى بعد، دوسانتوس مارکولينوخوزه کارلوس (Marcolino Jos Garlos) دبيرکل MPLA را به‌عنوان نخست‌وزير معرفى مى‌کند. ساويمبي، در اين حال، به مذاکرات خود با نمايندگان سازمان ملل و دولت ادامه داد در حالى‌که نيروهاى خود را به‌صورت آماده در خارج از پايتخت نگه‌داشته بود. در ۲۷ نوامبر، بعد از مذاکراتى مستقيم مابين دوسانتوس و ساويمبي، دو رهبر اعلاميه‌اى را انتشار دادند که تعهد آنها را به پيمان استوريل اعلام داشته و خود را متعهد به اجراء آتش‌بس و تسهيل حضور سازمان ملل در آنگولا دانستند. بعد از مدتي، يونيتا حمله‌‌اى را در شمال تدارک ديده و شهر ايگه (Uig) و يک پايگاه هوائى در نوگژ (Negage) را متصرف شد. در پايان نوامبر گزارش شد که يونيتا دو سوم کشور را در اختيار خود گرفته است.


ترکيب شورائى از وزراء در ۲ دسامبر ۱۹۹۲ اعلام مى‌شود. اکثريت پست‌ها به اعضاء مپلا واگذار شد که البته چهار حزب کوچک‌تر نيز در کابيته حضور داشتند. چهار پست معاوت وزارت (از جمله معاونت وزارت دفاع) به يونيتا سپرده شد، و از جمله نيز معاونت‌هاى ستاد ارتش اسامى وزراء مربوطه از سوى يونيتا اعلام شده و از طرف نخست‌وزير پذيرفته شد، گرچه وى پذيرش آنها را مشروط به اجراء توافق صلح دانست. روابط با آفريقاى جنوبى پس از اعلام اين کشور مبنى بر آنکه نمايندگان سياسى خود را از لوآندا فرا مى‌خواند، رو به وخامت گذاشت. قبل از آن آنگولا، اعلام داشته بود که از تحويل هواپيماى آفريقاى جنوبى که مجبور به فرود اجبارى در خاک آنگولا شده است به آن جهت که نشانه‌اى از حمايت آفريقاى جنوبى از يونيتا مى‌باشد، خوددارى خواهد کرد.


فشارهاى بين‌المللى برروى دو طرف براى يافتن راه حلى سياسى در ديدار نمايندهٔ دبير کل در امور آفريقا آقاى جفرى ديويدو (Jeffrey Davidow) در ديدار خود با دو طرف در دسامبر ۱۹۹۲ بيشتر شد. يونيتا به‌دنبال اين مذاکرات نيروهاى خود را از ايگه و نوگاژ خارج کرد امام جنگ با اين حال بعد از آنکه دولت مبادرت به حملاتى کرد در اواخر دسامبر شدت يافت. حملات دولت موفقيت‌هائى در پى داشت، که منجر به خروج يونيتا از چند شهر بزرگ شد، اگرچه براساس گزارش‌ها، تلفات زيادى خاصه در جنوب براى دولت به‌وجود آورد. همچنين درگيرى‌هاى شديدى براى کنترل هوآمبو دومين شهر پس از لوآندا و مقر سنتى يونيتا در گرفت. در نيمه ژانويه ۱۹۹۳ يونيتا ادعا کرد که مرکز استخراج نفت سويو (Soyo) را در مرز زئير تصرف کرده است. يونيتا در ظاهر از جمله به تأسيسات نفتى منطقهٔ کابيندا که به‌دست شرکت‌هاى متعدد آمريکائى اداره مى‌شد، خوددارى کرد.


از اواخر ژانويه ۱۹۹۳ تلاش‌هاى ديپلماتيک براى پايان دادن به مخاصمات بر مذاکرات صلح شروع شده از سوى سازمان ملل در آديس آبابا متمرکز شد که در آن پرتغال، روسيه و آمريکا به‌عنوان ناظر حضور داشتند. دور اول در ۲۷ ژانويه برقرار شد که چهار مسئله مورد بحث قرار گرفت: ايجاد آتش‌بس، انجام توافق صلح استوريل، تأکيد بر نقش سازمان ملل در آتش‌بس و دور دوم انتخابات رياست‌جمهوري، و آزادسازى اُسراء؛ دور دوم مذاکرات ۶/۷ فوريه متناوباً به جهت عدم حضور نمايندگان يونيتا به تأخير افتاده و در نهايت در ۱ مارس با انتقاد شديد از يونيتا از سوى ناظرين خارجي، به تعويق افتاد. با اين حال شکل‌گيرى باند جديد رهبرى يونيتا با تصميم ۶ فوريه شش ژنرال اين سازمان در لوآندا مبنى بر برگشت به FAA، منعکس شد و با تقديم ۱۸ فوريه، ۱۰ نمايندهٔ يونيتا پذيرفتند که به مجلس ملى بپيوندند.


در اوايل مارس ۱۹۹۳ دولت اعلام کرد که باقى مانده نيروهاى خود را از هوآمبو (بعد از دو ماه درگيرى که گفته مى‌شد حداقل ده هزار نفر در آن جان داده‌اند)، خارج کرده است. در ۹ مارس، ساويمبى با قرائت اعلاميه‌اى راديوئى از هواخواهان خود خواست که وضعيت خود را تحکيم کرده و فهرستى از شرايط برگشت به مذاکرات صلح را اعلام داشت که از جمله آن تغيير نمايندهٔ سازمان ملل در آنگولا، خانم مارگرت آنستى (Margaret Anstee) بود. درخواست‌هاى وى از سوى دولت و سازمان ملل هر دو، رد شد. در ۱۲ مارس شوراى امنيت قطعنامه‌اى صادر کرد. که يونيتا را ملزم به رعايت توافقات صلح کرده و از دبيرکل سازمان ملل (پطروس غالي) مى‌خواست تا گفتگوهائى را مابين طرفين صورت دهد. دولت در مارس اعلام داشت که سويو و موبانزا را در شمال و کاسيتو (Caxito) در شمال شرق لوآندا را اشغال کرده است و حمله يونيتا به کوبال (Cubal) در غرب هوآمبو را عقب رانده است. در اين حال، يونيتا اعلام کرد که در شهر کى‌تو (Cuito) مرکز استان بى‌يه (Bie) مبادرت به تشکيل دولت کرده است. مذاکرات صلح تحت نظارت سازمان ملل، در ابيجان (ساحل عاج) در ۱۲ آوريل، دوباره از سرگرفته شد، اما به‌رغم علائمى از پيشرفت مسئلهٔ مشارکت در قدرت با اصرار يونيتا به خواسته‌هاى خود مبنى بر ضرورت وجود نيروهاى حافظ صلح سازمان ملل براى پيشرفت مذاکرات آتش‌بس، با وقفه مواجه شد. در اوايل ماه مى به‌نظر مى‌رسيد که بيشتر مسائل حل شده باشد، به جزء رد درخواست دولت از يونيتا براى خارج کردن نيروهاى خود از مناطقى که از زمان انجام انتخابات تسخير کرده بود از سوى اين سازمان بعد از وقفه‌اى کوتاه مدت، مذاکرات طرفين در ۱۴ مى در آنگولا از سرگرفته شد، که به پذيرش اعلاميه ۴۷ ماده‌اى مذاکرات از سوى هيئت نمايندگى دولت منجر شد. به هر حال يونيتا، از خارج کردن نيروهاى خود از سرزمين‌هاى تصرف شده تا عقب نشينى نيروهاى دولتى و استقرار نيروهاى حافظ صلح سازمان ملل، سرباز زد. ادامه مذاکرات مذکور نهايتاً تا ۲۱ ماه مى به تأخير افتاد.


يونيتا با ادامه عمليات خود به‌نظر مى‌رسيد که حمايت هواخواهان سابق خود را از دست داده باشد و اختلافات در درون حزب يونيتا افزايش يافت. در مى ۱۹۹۳ آفريقاى‌ جنوبى دفتر نمايندگى خود را در لوآندا، بازگشائى مى‌کند. (که از نوامبر ۱۹۹۲تعطيل شده بود) با اعلام قول مساعد از سوى آن کشور که مانع هرگونه ارسال کمک به ساويمبى از سوى منابع شخصى حاضر در اين کشور شود. اگرچه آفريقاى جنوبى نيز خود را کاملاً وفادار بر اين تعهد نشان نداد و اعلام داشت که شناسائى کامل دولت آنگولا را منوط به سرقدرت بودن دوستى که نماينده هند اقشار مردمى باشد، مى‌داند. سرباز زدن يونيتا از امضاء توافق ابيجان عامل تعيين کننده‌اى براى تصميمات آمريکا بود که منبع اصلى حمايت اين سازمان در زمان بوش و ريگان محسوب مى‌شد. در ۱۹ مى رئيس‌جمهور آمريکا، کلينتون اعلام داشت که آمريکا دولت آنگولا را مورد شناسائى قرار داده است. در اواخر ماه مى يونيتا مرکز نفتى سويو را دوباره تصرف کرد، گرچه استخراج از مناطق ساحلى با اين حرکت قطع نشد، در اين زمان، زامبيا اعلام داشت که نيروهاى خود را در مرزهاى شمال غربى خود با آنگولا براى اجتناب از حملات يونيتا، مستقر کرده است.


در ژوئن ۱۹۹۳، به‌عنوان نشانه‌اى از توسعه روابط ديپلماتيک، آنگولا و آفريقاى جنوبى اعلام کردند که نمايندگى‌هاى خود را در پايتخت طرف مقابل تا سطح سفارت ارتقاء دهند. در همان ماه سفارت آمريکا در لوآندا گشايش يافته و يک ديپلمات مالياتى به‌جاى نمايندهٔ ويژهٔ سازمان ملل در آنگولا مارگرت آنتي، در نظر گرفته مى‌شود.