پس از پيروزى انقلاب اسلامي، روابط دو کشور از وضعيت خوبى برخوردار بود و سفرهاى متعددى از جانب مسئولين بلند پايه ايران و الجزاير به کشور مقابل صورت گرفت. اما شرايط خاصى که از سال ۱۳۶۹ بر الجزاير حاکم گرديد و بالاخره به‌دنبال اتهام دولت الجزاير به ج.ا. ايران در خصوص حمايت از اسلام‌گرايان و دخالت در امور داخلى آن کشور روابط فيمابين از سال ۱۳۷۲ به‌طور يک‌جانبه از سوى دولت الجزاير قطع گرديد.


از سال ۱۳۷۶ با وقوع بعضى تغييرات در ايران و الجزاير تبليغات خصمانه دو کشور عليه يکديگر بخصوص پس از برگزارى کنفرانس سران اسلامى در تهران کاهش يافت. با روى کار آمدن عبدالعزيز بوتفليقه در الجزاير (۱۹۹۹)، وى با اعزام نمايندگان ويژه خود در اجلاس‌هاى منطقه‌اى و بين‌المللى به تهران تمايل خويش را نسبت بهبود روابط با ج.ا. ايران اعلام کرد. تحرک الجزايرى‌ها براى بهبود روابط خويش با ايران از هيئت‌هاى فوق‌الذکر نيز فراتر رفته و عبدالقادر بن صالح رئيس مجلس الجزاير با درخواست رئيس جمهور آن کشور براى شرکت در اجلاس فوق‌العاده اتحاديه بين‌المجالس به‌همراه رؤساى کميسيون‌هاى سياست خارجى و امور اجتماعى مجلس به تهران عزيمت نمود و در حاشيه اجلاس مذکور علاوه بر ديدار با رئيس محترم جمهور با رئيس مجلس وقت و وزير خارجه ايران نيز ديدار کرده و دو طرف اظهارات مثبتى در خصوص روابط دو کشور عنوان نمودند.


مقامات الجزايرى نه تنها از تبليغات خصمانه عليه ايران دست برداشته و هيئت‌هائى را به ايران گسيل داشته‌اند بلکه در يک اقدام عملى مثبت، رأى خود در مورد وضعيت حقوق بشر در ايران را از مثبت به ممتنع تغيير داده‌اند.


تا اينکه سرانجام، بوتفيقه ابراز تمايل نمود در حاشيه اجلاس مجمع عمومى سازمان ملل با رئيس جمهورى ايران ملاقات نمايد. لذا پس از تعيين ملاقات، رؤساى دو کشور روز جمعه ۱۸/۶/۷۹ در حاشيه اجلاس هزاره سازمان ملل با يکديگر ديدار نموده و در پايان با تأکيد از سرگيرى روابط کامل سياسى خود را در سطح سفير اعلام کردند. در زمستان ۷۹ سفارت‌هاى دو کشور بازگشائى گرديد و پس از آن هيئت‌هاى متعددى ميان دو کشور مبادله شد.