عجایب‌المخلوقات؛ پرده دوم

تماشاگران پیگیر تئاتر حتما چهره و فیزیک آن رهبر ارکستر نمایش «عجایب‌المخلوقات» را به یاد دارند که با انعطاف بدنی روی سقف و دیوار صحنه راه می‌رفت و در آن بازی رولت روسی روی میز انتهای صحنه به صورت عمودی می‌ایستاد و خودکشی می‌کرد.

آن پیراهن پاره پاره با چتر مشکی و آن مچ بندها به اضافه همراهی با سگی پشمالو و عروسکی که با خلاقیت و توانایی مجید بهرامی هویتی واقعی پیدا می کرد، درمجموع از او نقش و شمایلی ماندگار ساخت و برای همیشه در حافظه مخاطبان ثبت شد.

عشق و علاقه دیوانه وار بهرامی به تئاتر و بازیگری باعث شد او به سرطان مغز استخوان که در وجودش ریشه دوانده بود غلبه کند و دوباره روی صحنه قدم بگذارد.

مبارزه او با غول بیماری به یاری فرشته هایی میسر شد که برای زندگی و انسانیت و البته هنر ارزش قائل بودند و کمک به مجید در واقع بهانه و بستری برای آزمون شرف و معرفت و بشردوستی شان بود.

اهالی رسانه تعهد و رسالتشان را با اطلاع رسانی های درست انجام دادند و هنرمندان رشته های مختلف هم هر کدام به سهم خود گام های ارزنده ای برداشتند و در نهایت این جوان به صحنه نمایش بازگشت؛ صحنه ای که اینجا استعاره و قرابت عجیبی با صحنه زندگی پیدا کرده بود.

بیش از همه اینها باید به کارگردان و اعضای گروه تئاتر «مکث» اشاره کرد که «گروه تئاتری» را به معنای واقعی کلمه صرف کردند. آنها با بهره گیری درست از اهمیت رسانه ها و فضای مجازی توجه همگان را به دوست و هم خانواده خود جلب کردند و به مقصود هم رسیدند.

اما حالا و پس از حدود دو سال بار دیگر بیماری مجید برگشته و او باز هم چشم انتظار حضور پرشور مردم است.

پس از خبر نمایشنامه خوانی مسعود کیمیایی، کارگردانان آثار نمایشی مجموعه تئاترشهر هم بخشی از درآمد حاصل از فروش بلیت نمایش های خود در امشب را به تامین هزینه های درمان مجید بهرامی اختصاص خواهند داد.

رضا ثروتی، دوست بهرامی و کارگردان «عجایب المخلوقات» بتازگی در یادداشتی حضور این بازیگر در آلمان را برای ادامه اقدامات درمانی همچون مبارزه ای میهنی توصیف کرد و گفت، مجید چشم انتظار تشویق و حمایت ما تماشاگران در این مسابقه نفسگیر و حساس است. در واقع جهان صحنه زندگی منتظر پرده دوم نمایش و حضور دوباره عجایب المخلوقات(خیرین) است.

خرده گرفتن و حاشیه درست کردن برای این مشارکت ها و قدم های خیر نیز چشم فروبستن بر ضعف های مدیریتی در زمینه حمایت از بیماران هنرمند و نیازمند دیگر است.

این که چرا کسی این کارها را برای بزرگانی چون محمود استاد محمد و سعدی افشار نکرد و چرا کسی قدمی برای بهبود مصطفی عبداللهی(هنرمند پیشکسوت تئاتر) برنمی دارد ثروتی و گروهش که نباید پاسخ بدهند. این وضع ناگوار محصول سازوکار بیمار نهادهایی است که چشمشان را بر بیماری هنرمندان پیر و جوان می بندند.

علی رستگار