تعداد بازيکنانى که يک تيم را تشکيل مى‌دادند به اندازهٔ زمين بستگى داشت و بين ۳ الى ۴۰ نفر متغير بود. تعداد کمتر از حالت تکنيکى و علمى بيشتر و تعداد زيادتر از جنبهٔ تفريحى بيشترى برخوردار بود. بهترين شکل يک تيم از نظر تعداد و ترکيب نفرات به اين صورت بوده: يک دروازه‌بان، دوگارد، سه سانتر، دو فوروارد و يک بازيکن در انتهاى زمين. بنابراين در آغاز تعداد مطلوب براى يک تيم ۹ نفر بود. وظيفهٔ دروازه‌بان و دو گارد جلوگيرى از کسب امتياز توسط بازيکنان تيم مقابل، فورواردها مسؤول کسب امتياز و سانترها نقش تغذيه‌کنندهٔ بازيکنانى را که در جلو بهترين فرصت را در اختيار داشتند عهده‌دار بودند. بازيکنان در اين زمان از لباس ژيمناستيک که عبارت بود از يک شلوار بلند و بلوز آستين کوتاه استفاده مى‌کردند.
فقدان قوانين و مقررات در دورهٔ مقدماتى بسکتبال باعث پيدايش مسائل اجرايى بسيار و در نتيجه کاهش جذابيت اين بازى شد. به‌طور مثال بازيکنان بلندقد در کنار سبد مى‌ايستادند و با دريافت توپ از ساير بازيکنان آن را به ثمر مى‌رساندند و احتمالاً از انجام حرکات جالب که در حال حاضر در بازى بسکتبال و به‌ويژه در تاکتيک‌هاى حمله مشاهده مى‌شود خبر و اثرى نبود. مسئلهٔ ديگرى که از تحرک بازى مى‌کاست آن بود که بازيکن هرقدر مايل بود مى‌توانست توپ را نزد خود نگاهدارد و به همين نحو يک تيم مى‌توانست به مدت دلخواه توپ را حفظ نمايد (دکتر مهدى نمازيزاده و امير سبکتکين، کتاب چاپ نشدهٔ بسکتبال، ۱۳۵۶).
اين وضع تا سال ۱۹۳۰ با تغييرات جزئى که به نمونه‌هايى از آن اشاره خواهد شد ادامه داشت.
۱. ابتدا به هر پرتاب يک امتياز و به پرتاب‌هاى دورتر از ۶ متر ۳ امتياز تعلق مى‌گرفت.
۲. تعداد خطاهايى که به اخراج بازيکن منتهى مى‌شد از ۲ به ۵ نفر افزايش يافت.
۳. تعداد متغير بازيکنان در سال ۱۸۹۷ روى ۵ نفر افزايش يافت.
۴. دريبل‌کننده تنها مى‌توانست با يک دست دريبل کند و تا سال ۱۹۰۱ اجازهٔ شوت نداشت.
۵. در سال ۱۹۰۸ استفاده از هر دو دست در دريبل مجاز شد.
در سال ۱۹۳۰ تحول چشمگيرى در اين ورزش به وجود آمد و با تجديدنظر در مقررات موجود و تکميل آنها بسکتبال به سمت تکامل هرچه بيشتر گام برداشت. در اين سال بود که هنک‌لوئى ستى (Hank Louisetti) دانشجوى دانشگاه استانفورد کاليفرنيا براى اولين‌بار شوت جفت را به نمايش گذاشت و باعث افزايش تحرک و در نتيجه محبوبيت اين ورزش در بين جوانان گرديد. اين اختراع به همراه قوانينى نظير قانون ۳ ثانيه و ۱۰ ثانيه (۱۹۳۶) که به افزايش تحرک بازيکنان منجر گرديد باعث شد که اين مرحلهٔ بعنوان نقطهٔ عطفى در توسعه و گسترش بسکتبال محسوب شود زيرا علاوه بر افزايش قابل ملاحظهٔ سرعت در بازي، از نقطه نظرهاى تکنيکى و تاکتيکى باعث پيدايش عوامل مختلف نسبت به دستيابى به هدف و پرتاب توپ در سبد شد.
امروزه در بسيارى از کشورهاى جهان بازى بسکتبال جاى خود را در بين ورزش‌ها پيدا نموده و طرفداران زيادى دست‌وپاکرده است به‌طورى‌که در اکثر مدارس و يا دانشگاه‌ها و ساير مؤسسات آموزشى جوانان به اجراى آن مبادرت مى‌ورزند. (دکتر مهدى نمازيزاده و امير سبکتکين کتاب چاپ نشدهٔ بسکتبال ۱۳۵۶)تا سال ۱۹۳۲ بسکتبال در جمع ورزش‌هاى المپيکى قرار نداشت. در المپيک ۱۹۳۶ برلين بود که براى اولين‌بار اين رشته به ليست ورزش‌هاى متداول المپيک افزوده گشت و اولين دورهٔ مسابقات آن با شرکت ۲۱ تيم برگزار شد.
اين بازى به سال‌‌هاى ۱۳۱۴ و ۱۳۱۵ شمسى براى اولين‌بار توسط آقاى فريدون شريف‌زاده که در آن زمان تحصيلات عاليهٔ خود را در کشور ترکيه به پايان رسانيده بود، ارائه شد. نامبرده در کالج البرز اين ورزش را متداول نمود و سپس ساير مربيان ورزش در کشور به ترويج آن مبادرت ورزيدند. آهنگ گسترش بسکتبال در ايران نيز مانند ساير کشورهاى جهان بسيار سريع بود به‌طورى‌که بيش از ۱۰ سال از آن تاريخ نگذشته بود که تيم بسکتبال کشور ما در بازى‌هاى المپيک ۱۹۴۸ لندن شرکت نمود.