شرايط دفاع جاگيرى

انواع دفاع جاگيرى

بر اساس شيوهٔ استقرار بازيکنان و مناطق دفاعي، دفاع‌هاى جاگيرى به انواع مختلفى تقسيم مى‌شوند که رايج‌ترين آنها عبارتند از: ”۲-۲-۱“، ۱-۳-۱، ۱-۲-۳ و ۲-۱-۲.

براى خواندن اعداد از چپ به راست يعنى يک، دو، دو بخوانيد. اولين رقم، دورترين مدافع به حلقه و آخرين رقم، نزديکترين مدافع به حلقه مى‌باشد.

انواع دفاع‌هاى جاگيرى را مى‌توان در منطقهٔ سه‌امتيازى و يا در تمام زمين، به‌صورت عادى يا فشرده (Zone press) انجام داد. در اين مباحث، به‌شرح ويژگى‌هاى دفاع ۲-۱-۲ و ارائهٔ يک حملهٔ ذوزنقه عليه اين دفاع، پرداخته مى‌شود.

دفاع جاگيرى ۲-۱-۲

دفاع جاگيرى ۲-۱-۲ معمولاً رايج‌ترين نوع دفاع جاگيرى است. ويژگى بارز آن پوشش کامل منطقهٔ ذوزنقه و جلوگيرى از کسب امتيازات از سوى مهاجمان در اين منطقه و به‌ويژه، پوشش سانتر قوى تيم مقابل است.

- نقاط قوت دفاع جاگيرى ۲-۱-۲ :

۱. پوشش نسبتاً کامل مناطق خطرساز حمله

۲. پوشش کامل خط پرتاب آزاد

۳. امکان تشکيل مثلث ريباند قوى (پوشش کامل ريباند)

۴. امکان اجراء ضدّحملهٔ سازماندهى شده

۵. پوشش دفاعى تيم‌هائى که در منطقهٔ ذوزنقه قوى هستند.

- نقاط ضعف دفاع جاگيرى ۲-۱-۲ :

۱. در مقابل شوت‌هاى دور، به‌ويژه از زاويهٔ ۴۵۫ و بالاى دايرهٔ پنالتى (مرزهاى دفاعى مدافعان) آسيب‌پذير است.

۲. در مقابل شوت‌هاى دور و حرکات نفوذى راستاى خط انتهائى (عرضي) آسيب‌پذير است.

۳. مانند همهٔ دفاع‌هاى جاگيري، در مقابل ”تجمع چند مهاجم در يک منطقهٔ دفاعي“ آسيب‌پذير است.