يکى از عوامل مهمى که اجراء مهارت‌ها و تکنيک رشته‌هاى مختلف دووميدانى را تسهيل مى‌کند انعطاف‌پذيري است. انعطاف‌پذيرى عبارت است از دامنهٔ حرکت در اطراف مفاصل به‌عبارت ديگر، قابليّت به حرکت درآوردن عضلات، زردپى‌ها، وترها و مفاصل با دامنهٔ حرکتى طبيعي را انعطاف‌پذيرى گويند. يکى از روش‌هاى افزايش انعطاف‌پذيري، به‌کار بردن حرکات کششى است. حرکات کششى را روند تطويل‌کردن بافت‌هاى پيوندي، عضلات و ساير بافت‌‌ها مى‌نامند که در اصطلاح عاميانه همان کشش‌دادن اندام‌ها خوانده مى‌شود.
انعطاف‌پذيرى زمانى توسعه مى‌يابد که عضلات و بافت‌هاى پيوندى با استفاده از حرکات کششى مناسب کشيده‌شده، طويل گردند. برعکس اگر بافت‌هاى پيوندى و عضلات، تحت تأثير حرکات کششى و تمرين قرار نگيرند دچار کاهش انعطاف‌پذيرى در مفاصل مربوط به خود مى‌شوند. دلايل زيادى براى استفاده از حرکات کششى وجود دارد که مهمترين آنها عبارتند از: ۱.حرکات کششى مى‌تواند يادگيرى و اجراء مهارت ورزشکار را بهينه سازد، زيرا در اکثر مهارت‌ها و تکنيک‌هاى دووميداني، ورزشکار به سطح مطلوبى از انعطاف‌پذيرى براى اجراء مهارت نياز دارد مانند پرتاب نيزه که نياز به انعطاف‌پذيرى زيادى در ناحيهٔ کمربند شانه‌اى مخصوصاً کتف دست پرتاب‌کنده دارد يا پرش ارتفاع با تکنيک فاسبورى ک انعطاف‌پذيرى مطلوبى را در ناحيهٔ کمرى ستون فقرات (انعطاف به عقب) طلب مى‌کند. ۲. حرکات کششى مى‌تواند باعث جلوگيرى از وارد آمدن صدمه به مفاصل و عضلات گردد و از درد عضلانى بکاهد. ۳. حرکات کششى باعث جلوگيرى از بروز مشکلات و صدمات، به کمر شده، تنش عضلانى را کاهش مى‌دهد.