محوطهٔ پرش ارتفاع
محل فرود
محل فرود بايد داراى ابعاد حداقل ۳ × ۵ باشد. شرايط خاصى براى نوع مادهٔ نرمى که در محوطه مى‌ريزند وجود ندارد. با اين‌حال اگر تشک‌هاى ابرى مخصوص پرش ارتفاع در دسترس نباشد، مادهٔ پرکننده محل فرود بايد به‌اندازهٔ کافى نرم باشد تا به ورزشکار صدمه‌اى وارد نشود و سطح آن نيز در صورت امکان بالاتر از منطقهٔ دورخيز باشد.
تشک‌هاى ابرى مخصوص پرش ارتفاع که داراى قابليت ضربه‌پذيرى هستند به‌ويژه در پرش ارتفاع به‌روش فاسبوري، وسيلهٔ مناسبى براى محل فرود مى‌باشند. امّا اگر دسترسى به چنين تشک‌هائى ممکن نيست و مجبور به استفاده از شن و ماسه نرم هستيد، سعى کنيد حتى‌الامکان سطح بالائى محوطهٔ فرود را با ماسهٔ نرم مخلوط‌شده با خاک اره بپوشانيد. روش ديگر ايجاد منطقهٔ فرود اين است که از لاستيک‌هاى کهنه خودرو استفاده کنيد. براى اين‌کار، تعداد زيادى لاستيک کار کرده را تهيه کنيد و با چيدن آنها در کنار هم منطقهٔ فرود مورد نياز را تأمين کنيد. توصيه مى‌شود که براى ايمنى بيشتر دو يا سه رديف آنها را روى هم قرار دهيد و براى اينکه از هم جدا نشوند آنها را با طناب نرمى به‌هم ببنديد. داخل لاستيک را مى‌توانيد با مواد کاملاً نرم از جمله قطعات ابر پر کنيد.
مسير دورخيز
محوطهٔ دورخيز بايد کاملاً مسطح و عارى از فرورفتگى باشد. مسير دورخيز تحت هر زاويه‌اى بايد مسافتى به‌طول حداقل ۱۵ متر و حداکثر ۲۵ متر باشد. هر پرندهٔ ارتفاع مى‌تواند از يک يا دو علامت مورد قبول کميتهٔ برگزارکننده براى تعيين جا پا استفاده کند. اگر اين علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهيه نشده‌اند، مى‌توان از چسب نوارى استفاده کرد ولى ورزشکار نمى‌تواند از گچ روى مسير دورخيز باقى مى‌ماند.
پايه‌هاى پرش ارتفاع
پايه‌هاى پرش ارتفاع به هر شکلى که ساخته مى‌شوند بايد به‌اندازۀ کافى سخت و محکم باشند تا بتوانند ميلهٔ پرش ارتفاع را نگه دارند. اين پايه‌ها بايد محلى براى قرارگرفتن ميله پرش را داشته باشند و ارتفاع آنها به‌اندازه‌اى باشد که همواره ۱۰ سانتى‌متر بيشتر از ارتفاع بريده‌شده جا داشته باشند. معمولاً ارتفاع پايه‌ها بين ۲ و ۵/۲ متر مى‌باشد.
فاصلهٔ بين دو پايه، معمولاً نبايد کمتر از ۴ متر و بيشتر از ۰۴/۴ متر باشد. پايه‌هاى پرش ارتفاع در طول يک مسابقه نبايد جا به‌جا شوند مگر اينکه سرداور تشخيص دهد که منطقهٔ جهش يا فرود ديگر مناسب نيست. بر روى پايه‌هاى پرش ارتفاع، بايد محل قرارگرفتن ميلهٔ پرش ارتفاع به‌صورت مسطح و به ابعاد ۶ × ۴ سانتى‌متر وجود داشته باشد. محل قرارگرفتن ميله پرش ارتفاع بايد بر روى پايه‌ها در هنگام هر نوبت مسابقه ثابت باشد و سطح آن طورى ساخته شود که در صورت برخورد پرنده با ميلهٔ پرش ممانعتى در افتادن ميله به‌‌وجود نيايد (حداقل سطح اصطکاک).
ميلهٔ افقى پرش ارتفاع
ميلهٔ پرش ارتفاع بايد از جنس فايبرگلاس، آهن نرم يا هر ماده مناسب ديگرى مانند چوب و به‌شکل مدور به‌قطر ۳ سانتى‌متر ساخته شود. تنها دو انتهاى آن بايد طورى ساخته شود که به‌راحتى روى محل قرار گرفتن بايستد. طول ميلهٔ پرش ارتفاع ۴ متر و حداکثر وزن آن ۲ کيلوگرم است.