محوطه پرش با نیزه
محل فرود
محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است. محل فرود بايد با مواد بسيار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. توصيه مى‌شود براى اين منظور، حتى‌الامکان از تشک‌هاى ابرى مناسب استفاده گردد. البته در مراحل مقدماتى آموزش مى‌توان از مخلوط ماسهٔ نرم و خاک‌اره براى ساختن محل فرود استفاده کرد. در اين‌صورت اين مخلوط بايد به‌دقت پهن شده باشد و سطح آن به‌وسيلهٔ پارچهٔ مناسبى پوشانده شود تا از وارد آمدنِ صدمات احتمالى به ورزشکار جلوگيرى کند. در مراحل پيشرفته حتماً بايد از تشک‌هاى ابرى مخصوص استفاده شود. معمولاً ضخامت اين تشک‌ها براى مدارس ۶۰ سانتى‌متر و در سطوح بين‌المللى ۹۰ سانتى‌متر است تا مشکلات برخورد ورزشکار با کف زمين يا لغزيدن از کناره‌هاى تشک پيش نيايد. تشک‌ها بايد به فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۵ سانتى‌متر از جعبهٔ پرش قرار داده شوند. تشک‌هاى اطراف جعبه پرش قرار داده شوند. اين شيب حدود ۳۰ درجه است که از لبه‌هاى شيب‌دار باشند. اين شيب حدود ۳۰ درجه است که از لبه‌هاى کنارى جعبه پرش شروع مى‌شود و سپس با بقيه قسمت‌هاى محل فرود هم‌سطح مى‌گردد.
مسير دورخيز
طول مسير دورخيز بايد ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد. مسير دورخيز بايد با خطوط سفيد به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد. شيب مسير دورخيز به‌طرف جعبهٔ پرش نبايد از يک در هزار بيشتر باشد. هر پرنده مى‌تواند از يک يا دو علامت مورد تائيد کميته برگزارکننده براى تعيين جا پا استفاده کند. اگر اين علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهيه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند. ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ يا هر مادهٔ ديگرى که اثر آن روى مسير باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نيست.
پايه‌هاى پرش با نيزه
پايه‌هاى پرش با نيزه به هر شکلى که ساخته شوند، بايد به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند ميلهٔ پرش با نيزه را نگه دارند. پايه‌هاى پرش با نيزه بايد محلى براى قرارگرفتن ميله پرش با نيزه داشته باشند. محل قرارگرفتن ميلهٔ پرش با نيزه معمولاً چنگک‌مانند است و طورى ساخته مى‌شود که ميله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مى‌کند.
فاصلهٔ بين پايه‌هاى پرش با نيزه بين ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پايه‌ها داراى بازو هستند فاصله بين بازوها بايد ۳۰/۴ متر باشد. پايه‌هاى نگهدارده بايد در مسابقات رسمى قابليت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
ميلهٔ افقى پرش با نيزه
ميله افقى بايد از جنس فايبرگلاس، آهن نرم يا هر مادهٔ ديگرى ساخته شود. اين ميله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد و دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پايه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گيرد. طول ميلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است و وزن آن نبايد از ۲۵/۲ کيلوگرم بيشتر باشد. جنس ميلهٔ افقى بايد طورى باشد که زياد انعطاف‌پذيرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط ميله نبايد بيشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
جعبه پرش با نيزه
عمل جهش در پرش با نيزه از يک چاله، موسوم به جعبه پرش با نيزه انجام مى‌شود. جعبه در مسير دورخيز کار گذاشته مى‌شود و داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است. عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است که طبق تصوير ساخته و کار گذاشته مى‌شود.
نيزهٔ پرش
پرش‌کنندگان مى‌توانند از نيزه‌هاى شخص خود استفاده کنند. هيچ شرکت‌کننده‌اى حق ندارد از نيزه‌هاى ساير پرندگان استفاده کند مگر با اجازهٔ آنها.
نيزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده يا از ترکيب مواد با هر قطر و طولى ساخت. معمولاً جنس نيزه، فايبرگلاس است ولى نيزه‌هاى آلومينيومى و يا از جنس خيزران (بمبو) نيز وجود دارد. سطح نيزه بايد صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لايه چسب پوشاند. سرنيزه‌ها بايد طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود. معمولاً طول و قطر نيزه‌هاى پرش باتوجه به ويژگى‌هاى شخص پرش‌کننده يعنى وزن، قد، تکنيک و رکورد انتخاب مى‌شود.
قوانين مربوط به مسابقات
۱. ترتيب پرش‌کنندگان، با قرعه‌کشى تعيين مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتيب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پايان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مى‌کند. وقتى‌که تنها يک پرنده به‌عنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پيش بيايد، ترتيب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع ميلهٔ پرش با نيزه پس از تکميل هر دور نبايد کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهايت، يک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
۴. در پرش با نيزه ده‌گانه پس از تکميل هر دور بايد ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، ميلهٔ افقى پرش، نيزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پايه‌ها را بکنند. اما حرکت پايه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسير دورخيز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرين استفاده کنند.
۷. پرش بايد در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقيقه پس از ثابت‌کردن پايه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى يعنى زمانى‌که تنها ۲ يا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقيقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها يک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقيقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نيزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نيزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمين از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى ميان پايه‌ها و زمين پرش با نيزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
۱۰. سه‌بار خطاى پى‌درپى بدون توجه به ارتفاع پرش، باعث اخراج پرنده از دور مسابقات مى‌شود. ورزشکار مى‌تواند در صورت مرتکب‌شدن دو خطا در يک ارتفاعِ مشخص تقاضاى پرش از ارتفاع بالاتر را بنمايد که در صورت خطا در ارتفاع جديد از دور مسابقات اخراج مى‌گردد.
۱۱. پس از عمل جهش، حرکت دست‌يابى به ارتفاع بالاتر و يا انتقال دست پائينى بالاتر از دست بالائى خطا محسوب مى‌شود.
۱۲. در خلال عمل پرش اگر پرش‌کننده عمداً از افتادن ميلهٔ افقيِ درحال سقوط، به‌کمک دست يا انگشتان خود ممانعت کند خطا محسوب مى‌شود.
۱۳. ورزشکاران اجازه دارند که از مواد چسبناک مانند رزين براى بهترگرفتن نيزه پرش استفاده کنند.
۱۴. هيچ‌کس جز خود ورزشکار نبايد نيزهٔ پرش را لمس کند مگر اينکه نيزه درحال دور شدن از ميلهٔ افقى و پايه‌ها باشد.
۱۵. اگر در خلال پرش، نيزهٔ پرش بشکند، پرش خطا محسوب نمى‌شود.
۱۶. قبل از شروع پرش، ارتفاعِ جديد بايد اندازه‌گيرى شود.
۱۷. در صورت تساوي، ورزشکارى به مقام اول مى‌رسد که:
الف. با کمترين تعداد پرش از ارتفاع تساوى گذشته باشد.
ب. در صورت باقى‌ماندن تساوى کمترين تعداد خطا را در طول مسابقه داشته باشد.
ج. در صورت باقى‌ماندن تساوى در مورد مقام اول، پرش‌کنندگان بايد يک‌بار ديگر از آخرين ارتفاع پرش کنند و در صورت عدم موفقيت، ميلهٔ افقى ۵ سانتى‌متر پائين آورده مى‌شود. در صورت تساوى براى مقام‌هاى بعدي، مساوى‌کنندگان در يک مقام قرار مى‌گيرند.