دويدن يکى از بنيادى‌ترين مهارت‌هاى دووميدانى است. اين مهارت داراى اهميت محورى در کليه دوهاى سرعت، نيمه‌استقامت و استقامت، دوهاى بامانع و رشته‌هاى پرشى است.
هدف‌هاى کلى و عوامل مؤثر
هدف اصلى در کليهٔ رشته‌هاى دو اين است که در طول مسافت مسابقه سرعت دويدن به حد پيشينه رسانده شود. در دوهاى سرعت اين امر به معنى به‌دست آوردن و نگهدارى حداکثر سرعت است. در حالى‌که در دوهاى طولانى‌تر يا استقامتى اين امر يعنى توزيع بهينه نيرو يا تلاش در طول مسير مسابقه.
سرعتِ دويدن پيشينه يک ورزشکار بيشتر به قدرت، توان، انعطاف‌پذيرى و تکنيک دويدن بستگى دارد. استقامت ويژه و تاکتيک دويدن نيز در کليه رشته‌هاى دو، داراى اهميت است. توجه به اين دو عامل يعنى استقامت ويژه و تاکتيک بستگى به ماهيت دوها دارد. به‌طورى که اهميّت اين دو عامل در دوهاى سرعت با دو ماراتن (۴۲،۱۹۵ متر) و يا مسافت‌هاى بيشتر متفاوت است.
قوانين و ساختار بيومکانيکى
سرعت دويدن تحت‌تأثير دو عامل است: طول گام و تواتر گام
طول گام بهينه معمولاً با ويژگى‌هاى جسمانى و فيزيکى ورزشکار و نيروى ايجاد‌شدهٔ عضلات او تعيين مى‌شود. در حالى‌که تواتر گام بيشتر به عوامل وراثتى مانند برخوردارى از درصد بيشترى از تارهاى تند انقباض، مکانيک بدن، تکنيک و هماهنگى عصبى ـ عضلانى بستگى دارد.
هر گام دويدن شامل دو مرحلهٔ کلى است:
۱. مرحله اتکاء
۲. مرحله پرواز
اين دو مرحله را مى‌توان به مراحل بيشترى مانند مراحل اتکاء در جلو و رانش با راندن براى پاى اتکاء و مراحل تاب دادن به جلو و بازيافت براى پاى آزاد تقسيم‌بندى کرد.
دو قسمت مرحلهٔ اتکاء براى کسب سرعت دويدن داراى اهميت ويژه‌اى است. در مرحلهٔ اتکاء در جلو در واقع يک شتاب منفى در حرکت رويه جلوى بدن وجود دارد. برخوردارى از تکنيک کارآمد و مؤثر باعث مى‌شود که اين کاهش سرعت به حداقل برسد. براى دست‌يابى به اين مهم، دونده بايد هنگام ورود به مرحلهٔ رانش (راندن)، پا را به‌طور فعال از ناحيهٔ سينهٔ پا روى زمين قرار داده، عمل پنجه زدن يا پنجه کشيدن روى زمين (مانند عمل پنجه کشيدن گربه يا اسب روى زمين) را براى ايجاد نيروى رانش بيشتر انجام دهد. تنها مرحله‌اى که ورزشکار مى‌تواند سرعت خود را افزايش دهد. مرحله رانش است. هدف اين مرحله اين است که بيشترين مقدار نيرو در کمترين زمان ممکن به زمين وارد شود تا طبق قانون سوم نيوتن به همان اندازه و در جهت عکس، نيروى به بدن براى رانش به طرف جلو وارد گردد. در مرحلهٔ رانش باز شدن کامل مفاصل مچ پا، زانو، و لگن همراه با تاب خوردن فعال پاى آزاد و عمل راندن دست‌ها براى دست‌يابى به شتاب بيشينه ضرورى است.