حداقل طول باند پرش ۱۵ متر است در صورتيکه شرايط مساعد باشد، حداقل باند دورخيز ۲۵ متر مى‌باشد.
حداکثر شيب کلى باند پرش و منطقه خيز در جهت مرکز مانع پرش نبايد از ۲۵۰/۱ متر تجاوز کند.
منطقه خيز پرش بايستى هموار باشد و اگز از کف‌پوش‌هاى قابل حمل استفاده شود کليه قوانين مربوط به مسطح بودن منطقه خيز بايستى در مورد سطح کف‌پوش‌ها اجراء گردد.
علائم:
شرکت‌کننده مى‌تواند از علائمى که بوسيله کميته برگزارکننده مسابقه تهيه مى‌شود، بهنگام دورخيز و خيز استفاده کند. چنانچه چنين نشانه‌هايى تهيه نشوند او مى‌تواند از نوار چسبان خود استفاده کند اما حق استفاده از گچ يا ماده مشابه ديگر که اثر پاک‌نشدنى از خود به جا بگذارد، ندارد.
مانع پرش:
پايه‌هاى پرش هرنوع و يا مدل پايه‌هاى پرش در صورتيکه محکم باشند مى‌تواند مورد استفاده قرار گيرد. اين پايه‌ها بايستى داراى نگهدارنده براى مانع پرش که به پايه متصل است، باشند. اين پايه‌ها بايستى به اندازه کافى بلند باشند و از حداکثر ارتفاعى که مانع بالا برده مى‌شود ۱۰۰ ميلى‌متر (بالاتر) باشند. فاصله بين پايه‌ها نبايد از ۴ متر کمتر و از ۰۴/۴ متر بيشتر باشد.
پايک‌هاى پرش ارتفاع نبايستى در خلال مسابقه تغيير جا داده شوند مگر به نظر سرداور منطقه‌خيز يا فرود نامناسب تشخيص داده شود. در چنين مواردى تغيير حاصله بايستى پس از انجام يک دور کامل پرش انجام گيرد.
مانع پرش بايستى از چوب، فلز يا جنس مناسب ديگر که به مقطع دايره شکل باشد ساخته شود. اندازه طول مانع پرش بايستى بين ۹۸/۳ تا ۰۲/۴ متر و حداکثر وزن آن دوکيلوگرم باشد. قطر مانع بين ۳۱-۲۹ ميلى‌متر است. دو پهلوى مانع بايستى طورى ساخته شود که حداقل يک سطح مقعر يا صاف ۲۰۰-۱۵۰×۳۵-۲۹ ميلى‌مترى براى قرارگرفتن روى پايه‌ها داشته باشد بخشى از مانع که روى پايه‌ها قرار مى‌گيرد بايد مسطح باشد و نبايستى با لاستيک يا ماده ديگرى که ممکن است اصطکاک بين آنها و تکيه‌گاه پايه‌ها را افزايش دهد، پوشيده شوند.
۱۸ تکيه‌گاه‌هاى مانع:
تکيه‌گاه‌ها براى مانع بايستى صاف، مسطح و مستطيل شکل و بعرض ۴۰ ميلى‌متر و طول ۶۰ ميلى‌متر باشند. تکيه‌گاه‌ها بايستى کاملاً محکم به پايه‌ها در خلال پرش ثابت شده و طولاى قرار گيرند که هرکدام روبروى پايه مقابل باشند. دو انتهاى مانع بايستى طورى بروى آن قرار گيرند که به محض کوچکترين برخورد شرکت‌کننده با مانع، مانع بطرف جلو يا عقب سقوط کند.
پايه‌ها نبايستى با لاستيک يا ماده ديگرى که اصطکاک بين آنها و سطح مانع را افزايش دهد، پوشيده شوند و يا داراى فنر باشد.
هميشه بايستى حداقل به اندازه ۱۰ ميلى‌متر بين دو انتهاى مانع و پايه‌ها فاصله وجود داشته باشد.
منطقه فرود:
اندازه منطقه فرود نبايستى کمتر از ۳×۵ متر باشد.
تذکر:
پايه‌ها و منطقه فرود بايستى طورى طرح‌ريزى شود که حداقل ۱۰۰ ميلى‌متر بين آنها فاصله باشد تا بتوان از هرگونه انتقال، تکان و حرکت تشک‌ها به پايه‌ها را که باعث لغزش و سقوط مانع مى‌گردد، جلوگيرى نمود.