نگرش‌های ما به افراد دیگر احتمالاً مهم‌ترین نگرش‌های ما هستند. در نخستین دیدار با غریبه‌ها مهم‌ترین سؤالی که از ذهن ما می‌گذرد این است که آیا پذیرش متقابلی به‌وجود خواهد آمد یا نه. پس از دیدار نخست، غالباً توجه ما بر این نکته متمرکز است که رابطه خود را با فرد دیگر چگونه بپرورانیم و هدایت کنیم تا از یک خوش آمدن یا جاذبه اولیه به دوستی عمیق‌تر و احتمالاً حتی به صمیمت و عشق برسیم. اگر بگوئیم اغلب اوقات اکثر مردم برای پرورش روابط متقابل با دیگران اولویت ویژه قائل هستند، شاید سخنی به گزاف نگفته باشیم. به این دلیل، روانشناسان اجتماعی از مدت‌ها پیش به عواملی که دوست داشتن یا جاذبه متقابل را افزایش می‌دهد توجه داشته‌اند و این توجه در سال‌های اخیر - هر چند با کمی تأخیر - به قلمرو عشق و صمیمیت نیز راه یافته است. بعضی از یافته‌ها مؤید تصورات رایج درباره دوست داشتن و عشق بوده‌اند، اما برخی دیگر از این یافته‌ها نیز ما را شگفت‌زده کرده است.