اقدامات جنبى
باهمه اين اقدامات و تلاش‌ها کوشش‌هاى جنبى ديگرى در اين راستا مى‌توانيد داشته باشيد که برنامه‌ريزى‌هايتان را در رابطه با اصلاح و درمان کودک تکميل کند. آن اقدامات بدينقرارند:
- در مواردى مى‌توانيد از داروهاى تلخ استفاده کنيد تا او دريابد که ادامه اين حالت چندان به نفع او نيست و او که مريض مى‌شود طبعاً داروهاى تلخ را هم بايد بخورد. البته دارو درمانى در مواردى مى‌تواند مؤثر باشد زيرا اضطراب او را تخفيف مى‌دهد.
- گاهى مى‌توانيد او را مورد سرزنش قرار دهيد که بيمارى او باعث شده است که از درس و برنامه عقب مانده است.
- گاهى که امر بيمارى او مکرر شد او را مورد بى‌اعتنائى قرار دهيد و برخوردتان با او سرد باشد. تا او عادت به ترک‌عادت کند. به او نشان دهيد که به خيالات او ترتيب اثر نمى‌دهيد. درضمن ضرورى است، تدريجاً از تعلق و وابستگى کودک بکاهيم که کمى سرپاى خود بايستد.
- موجباتى پديدآوريد که او اميد خود را قطع شده بداند و دريابد چاره‌اى نيست جزاينکه به مدرسه برود. به اين نتيجه برسد که بايد مشکل خود را حل کند و راه‌حلى بغير از بيمارى براى خود پيدا کند.
- گاهى به همراه او به مدرسه برويد و در بين راه صرفاً او را تقويت کنيد و روحيه بدهيد و همراهش باشيد تا احساس الزام کند.
- در رفع ترس بصورت کلى همانگونه که گفتيم گاهى براساس تجويز پزشک از دارودرمانى استفاده کنيد. سعى کنيم بدون تجويز پزشک هيچ اقدامى در اين رابطه نداشته باشيم.
- اعمال فشار و قاطعيت همه گاه به صواب نيست ولى در مواردى نتايج مثبتى ببار مى‌آورد.
- گاهى مى‌توان گفت تو هنوز آن آمادگى را پيدا نکردى که به مدرسه بروي، با اينکه بزرگ شده‌اي!!
- برخوردها جدّى باشد و به اينصورت اعلام کنيد: فردا صبح کارهايت را مى‌کنى و به مدرسه مى‌روي! در فرستادن او به مدرسه در مواردى که لازم است شک نکنيد و ترديد از خود نشان ندهيد.
در مواردى از معلم او کمک بگيريد، تا او با محبت و ايجاد اطمينان او را به مدرسه بکشاند. از او راه‌حل بخواهيد و يا از او درخواست کنيد که شيوه برخورد خود را ملايم‌تر کند. فراهم آمدن وسايل تفريح و لذت او در مدرسه، سرخوش داشتن کودک و رفع مشکل عصبى - روانى او در اين امر مؤثر است. در فکر براى اصلاح او از يک‌سو بايد به او اطمينان داد و از سوى ديگر از وابستگى بايد پرهيز کرد.
پرهيزها در مورد مدرسه
در طريق اصلاح وضع کودک و جهت دادن او به مدرسه شيوه‌هاى متعددى را به کار مى‌بريد که برخى از آنها را برشمرديم. ولى براى موفقيت ضرورى است از تن دادن به پاره‌اى از اقدامات برحذر باشيد که برخى از آنها بدينقرارند:
- از بى‌توجهى و عدم درمان او بپرهيزيد که وضع او دشوارتر مى‌شود و امکان اصلاح اندک خواهد شد.
- هرگز در حضور کودک از سختى‌ها، نابسامانى‌ها و اختلالاتى که در کار مدرسه است بحث نکنيد.
- از تنبيه و سختگيرى و فشار سخن بميان نياوريد و حتى نگوئيد در فلان مدرسه فلان تنبيهى صورت گرفته است.
- در روزهاى تعطيل از مدرسه و حضور فرداى کودک در آن بحث بميان نياوريد. اگر خواستيد حرفى برنيد فقط بطور طبيعى بگوئيد فردا روز مدرسه است و تو به مدرسه خواهى رفت.
- براى تسکين کودک او را دلدارى بدهيد ولى هرگز دلسوزى و ترحمى نداشته باشيد. زيرا اين‌امر علاوه بر عادات و توقعات ناروائى که در کودک پديد مى‌آورد ترس او را بيشتر خواهد کرد.
- هرگز به بچه القاء نکنيد که بيمارى تو ناشى از ترس از مدرسه است بلکه بکوشيد اين ترس را زائل کنيد.
- اگر آمادگى رفتن به مدرسه در او نيست او را هرگز به زور به مدرسه نفرستيد که عارضه‌آفرين است و احتمال شکست در اين اقدام بسيار است. ممکن است ساعتى بعد گريان به خانه برگردد.
- تهديد کودک که اگر به مدرسه نروى ترا کتک خواهيم زد ناراحتى او را شديد خواهد کرد و بر ترس او خواهد افزود. مخصوصاً که اگر کودک دچار ترس شديد باشد. بکوشيد فشار در مدرسه را زائل کنيد.
- از سفارش‌هاى مصرّانه درباره مدرسه بپرهيزيد. به او نگوئيد مواظب خود باش و زياد در اين‌امر سماجت نکنيد که اين‌امر وضع او را بدتر و مدرسه را از ديد او ناامن‌تر خواهد کرد.
- اگر در خانه ماندگار شد به او اجازه ندهيد که هر وقت خواست به استراحت بپردازد، بلکه در بسترش او را نگهداريد و در همان بستر براى او تکليف معين کنيد.
- هم‌چنين از مقايسه کردن‌ها، به رخ کشيدن‌ها، تحقيرها، تمسخرها، نيشخندها، طرد و ردها بپرهيزيد که اين اقدامات مشکلات را حل نخواهد کرد و در همه حال حدود تحمل را مورد نظر داشته باشيد و مخصوصاً به زمينه جسمى او توجه کنيد که بيمارى خاصى نداشته باشد.