يکى از مهم‌ترين هدف‌هاى مهم تکاملى در دورهٔ نوجواني، خودشناسى و خوديابى نوجوان است. نوجوان نياز دارد نقاط قوت و ضعف خود را بشناسد، آنچه را مى‌تواند و يا نمى‌تواند بطور موفقيت‌آميز انجام دهد، ارزيابى کند خويشتن پندارى و تصوير مثبتى از خود داشته باشد. خويشتن پندارى نوجوان شامل احساس دربارهٔ خود است که از سرزنش خود تا ستايش خويش در نوسان است.
موفقيت مهم ديگر نوجوان براساس نظر اريکسون نيل به تعلقّق و پيوند با ديگران است که شامل رابطهٔ گرم و پخته و معنى‌دار با ديگران، افراد همجنس، غير همجنس و بستگان و دوستان است. همه کس نياز دارد فرد يا افرادى را در زندگى داشته باشد تا بتواند آزادانه با او صحبت و درددل کند.
در اواخر دورهٔ نوجواني، مخالفت و هم ستيزى با بزرگسال کاهش مى‌يابد. نوجوان جايگاه خود را در ارتباط با گروه همسن و سال خود مى‌يابد و با بزرگسالان نيز بر اساس يک رابطهٔ محترمانهٔ دو جانبه عمل و رفتار مى‌کند. در حالى که هنوز دربارهٔ رابطه با جنس مخالف، انتخاب رشتهٔ تحصيلى و يا آمادگى‌هاى شغلى خود و داراى نگرانى‌هايى است.