علم فيزيک، علم انرژى و نسبت ميان انرژى و ماده است و همانند ساير علوم از زمان‌هاى تاريخى بسيار دور آغاز شده است و اين پيشرفت‌ها غالباً در علم مکانيک و نور بوده‌اند. افرادى چون گاليله، کپلر، نيوتون، مکسول، فارادي، رومر و ديگران نقش گسترده‌اى در بسط و توسعه و تکامل علم فيزيک داشته‌اند و به‌ويژه در قرن ۱۹ ميلادى پيشرفت‌هاى بزرگترى حاصل شد. در حدود سال ۱۹۰۰ ميلادى پديده‌هاى غيرعادى چندى در فيزيک کشف شد که بسيار اهميت داشت و با پيدا شدن آنها کم‌کم فيزيک به دو قسمت گرديد. فيزيک کلاسيک که مجموعه‌اى از اطلاعات و قوانين و نظريه‌هاى مربوط به ماده و انرژى است و معمولاً آن را به تقسيمات کوچک‌ترى مانند مکانيک، صوت، حرارت، برق، مغناطيسِ نور قسمت مى‌کنند.
فيزيک نوين که با ساختمان نهائى ماده سر و کار دارد و از مولکول، اتم، هسته و ذرات بنيادى بحث مى‌کنند به موازات فيزيک نوين، نظريه نسبيت ثابت کرد که هرجا پاى فواصل بزرگ و سرعت زياد در ميان باشد قوانين فيزيک کلاسيک نادرست خواهند بود و از حدود سال ۱۹۲۵ نظريه کوانتوم، ماکس پلانک و نظريه نسبيت انيشتن، علم فيزيک را تحت استيلاى خود در آوردند مهم‌ترين مباحث علم فيزيک عبارتند از: حالت جامد، ذرات بنيادي، اتمى و مولکولي، نظري، فيزيک هسته‌اي، نجوم و اختر فيزيک، پلاسما و ليزر، ميدان‌هاى کوانتومي، اپتيک و ....