با تغيير ساختار آموزش و پرورش ايران در سال تحصيلى ۱۳۵۱-۱۳۵۰، بعد از دورهٔ پنج‌ساله ابتدائي، دورهٔ سه ساله راهنمائى تحصيلى آغاز شده است و به جاى برنامه درسى دورهٔ اول متوسطه، برنامه درسى دوره راهنمائى تحصيلى تدوين و اجراء گرديد. سپس تا سال ۱۳۷۸ تغييراتى از نظر تعداد مواد درسى و ساعات درس هفتگى هر پايه تحصيلى پديد آمد.
به تناسب هدف‌هاى دورهٔ راهنمائي، برنامه اين دوره نسبت به برنامه‌هاى گذشته تنوع و انعطاف بيشترى را نشان مى‌دهد؛ زيرا:
۱. برنامه هر ماده درسى به قسمت‌هاى متعادل نظرى و عملى تقسيم شده است تا قواى مختلف دانش‌آموزان به نحو متناسب و متعادلى پرورش يابد.
۲. محتويات برنامه با توجه به رشد بدنى و عقلى دانش‌آموزان و احتياجات آنان تنظيم گرديده است.
۳. مواد درسى که با يکديگر ارتباط نزديک دارند مانند فيزيک، شيمي، علوم طبيعى و بهداشت در يکديگر ادغام و در نتيجه از مقدار مواد درسى کاسته شده است.
۴. دامنهٔ فعاليت و تجارب دانش‌آموزان توسعه يافته است و براى اولين بار، ماده درسى با عنوان مقدمات حرفه‌وفن در برنامه گنجانيده شده است و هدف آن تشخيص استعداد و رغبت‌هاى دانش‌آموزان در اشتغال به کارهاى مختلف و آشنائى با زندگى واقعى است.
۵. به فعاليت‌هاى هنرى از قبيل نقاشي، مجموعه‌سازي، موسيقى که موجب شکوفاشدن استعدادهاى مختلف دانش‌آموزان است توجه خاصى مبذول گرديده است.
۶. علاوه بر هدف‌هاى کلى براى هر يک از مواد برنامه، هدف‌هاى خاصى تعيين شده است تا معلمان با توجه به هدف، برنامه کار خود را تنظيم کنند.