اين دوره از چند نظر حائز اهميت است:
- در دورهٔ راهنمايى تحصيلى دانش‌آموزانى تحصيل مى‌کنند که معمولاً در گروه يازده تا سيزده سالگى (يازده تا سيزده سالگى پوشش واقعى دورهٔ راهنمايى است. پوشش ظاهرى برابر آيين‌نامه مدارس راهنمايى يازده تا هفده سالگى است.) - سال‌هايى که آثار بلوغ در آنان ظاهر مى‌شود - قرار دارند؛ به عبارت ديگر دانش‌آموزان اين دوره در مرحلهٔ حساسى از زندگي، به نام نوجوانى هستند.
ويژگى‌هاى خاص اين سنين و تحولات جسمانى و روانى در نوجوانان ايجاب مى‌کند که آنان در مراکز تربيتى خاصى تحت تعليم و تربيت قرار گيرند و جدا کردن آنان از کودکان دورهٔ ابتدايى و نوجوانان و جوانان دبيرستانى ضرورت دارد.
- اين سنين به لحاظ روان‌شناسى رشد و تربيت، مرحلهٔ مهمى است؛ زيرا بنا بر تحقيقات روان‌شناسان علاوه بر ظهور ويژگى‌هاى شخصيت (سيزده تا چهارده سالگى سن متوسط اين دوره است و بلوغ جسمانى و روانى برحسب جنس، محيط طبيعى و اجتماعى ممکن است زودتر يا ديرتر آغاز شود.)، تفکر انتزاعى دانش‌آموزان در اين مرحله شکل مى‌گيرد و موضوعات و شيوه آموزش به آنان با کودکان دورهٔ قبل تفاوت بارز پيدا مى‌کند.
- طبق سرشمارى سال ۱۳۷۵، گروه سنى ۱۴-۱۰ ساله ۲۱/۱۵ درصد و گروه سنى ۱۳-۱۱ ساله، ۰۷/۹ درصد از کل جمعيت را نشان مى‌دهد.
اين جمعيت زياد نياز به آموزش و پرورش دارد. شناسايى و بکارگيرى استعدادها و افزايش معلومات و ايجاد زمينه براى کارهاى عملى و هدايت تحصيلى آنان، سازمان و تشکيلات ويژه‌اى را مى‌طلبد.
- دورهٔ راهنمايى تحصيلي، دورهٔ انتقال از محيط ساده مدرسه ابتدايى به محيط پيچيده‌تر مدارس متوسطه است. دوره‌اى که انتقال از کودکى را به اواخر نوجوانى و جوانى برعهده دارد و نسبت به دورهٔ ابتدايى از نظر تنوع دروس و تنوع دبير تفاوت دارد؛ از اين‌رو توجه خاص به اين دوره و ايجاد و توسعهٔ مراکز تربيتى براى اجراى برنامه‌هاى تدوين‌شده ضرورت دارد.