«تمدن حسينی (ع)»

بسياری از جهان‌دیدگان اهل دانش در جهان امروز عقیده دارند که نقطهٔ آغازین یک تمدن، داشتن پيشينه تاریخی، میراث‌های مادی و فيزيكی به‌جای‌مانده از گذشته، تولید علم، داشتن ثروت، اقتصاد و تولید پویا و پایا نیست! اینان نقطهٔ آغازین تمدن بشری را در این جمله: «کمک به دیگری در عین داشتن دشواری» خلاصه می‌دانند، شاید این جمله سهل و ساده و دستمالی‌شده در جوامع اسلامی از فرط تکرارهای بی‌رمق و بی‌رنگ در میان ما مسلمان‌ها چنان بی‌خاصیت شده که پذیرش آن به‌عنوان نقطهٔ آغازین تمدن، اغراق و بیهوده قلمداد شود اما این تصور سطحی ما از این جمله است که آن را اینچنین بی‌عمق و بی‌رمق و فاقد بو و رنگ کرده است!.
ذات و باطن این جمله‌ همان نازلهٔ مشترک خداوند به همهٔ فرستادگانی است که نخستین مأموریت فرودشان در جامعه بشری«دست‌گیری از دیگران در شرایط دشواری» بوده است!
امام حسین علیه‌السلام وقتی در شرایط ناداری و ناتوانی براي داشتن زندگی سالم و صالح قرار گرفت و امكان كمك به ديگران در جامعهٔ منحرف معاویه‌زده و یزید‌مدار را سخت و ناممكن دید، عزم هجرت کرد تا آن که بتواند در شرايط دشواری «فرهنگ کمک به دیگری» را زنده بدارد تا راه رشد، پیشرفت و هدایت برگزیدهٔ آدمیان گردد و از ظلمت و غفلت و جهالت که موجب در خود فرورفتگی و شیفتگی‌ است، رهایی بیابند! در اين صورت است كه مردمان می‌فهمند كه «كمك به ديگری در راحتی -نادشواری-» فاقد انرژی و راستی است.
تفصیل اين جمله:
‌«كمك به ديگري در شرايط دشواری» که امروزی‌ها آن را سرآغاز پیدایش يك تمدن می‌دانند، در این ۴ محور کلام نخستین امام در آغاز هجرت نمایان است:
۱- خرجت لطب‌ الاخلاص/ من در پی کوشیدنی برای اصلاح در امت و جامعه جدّ خویش هستم.
۲- اُریدُ اَنْ اَمُرَ بالمعروف/ بنا دارم نمایانگر خوبی‌ها و نیکی‌ها
۳- وَانْهی عَنِ الْمُنْکَر/ و افشاکنندهٔ بدی‌ها و خوبی‌ها باشم
۴- وَ اَسیرَ بِسیرةِ جدّی و اَبِی/ و با انجام چنین اقداماتی راه آمده و متروک شده جدّ و پدرم در میان امت را بازسازی و بازآرايی کنم.
امام حسین(ع) قیام کرد برای آنکه راه دشوار پیامبر؛ که کمک به دیگران در عین دشواری است را زنده بدارد!