«اشک‌ های خاطره‌ ساز»

از میان نمادهای حسينی(ع) که در تاریخ، پدیدار و تدریجاً پایدار گشته، به دو مورد: ۱- زنجیرزنی که نماد دریدن زنجیرهای ناشی از غفلت و جهالت بود، اشاره کردم. قرآن کریم یکی از وظائف فرستادگان الهي را چنین دانسته است: «... يَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتي‏ کانَتْ عَلَيْهِمْ... سوره اعراف: آیه ۱۵۷» انبیاء الهی با به‌دشواری‌ انداختن خود تلاش می‌كنند تا شانهٔ بندگان خدا را از زیر بارهای سنگین ناشی از خودخواهی، هواپرستی، شهوت‌بارگی، ظلم ظالمان و ستم ستمگران خالی کنند و زنجیرهای بر دست و پای آنها را باز کنند، فلسفه زنجیرزنی ما در تعزيت امام حسین اين است که یادمان نرود آن امام، گشاینده زنجیرهای ظلم زمانه و جامعه و همهٔ آیندگان پسین خود بود!
۲- سینه‌زنی! که فلسفه آن، احیای قلب‌های در سختی و سكوت است تا به حیات و بیداری برسند. قرآن به انسان‌هایی اشاره می‌کند که قلب اسمی و ظاهری دارند، اما قلبشان فاقد رسمیت، حيات باطنی برای مسئولیت‌پذیری است(لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا/ سوره اعراف: آیه 179). سخن قرآن اين است كه هر انسان برخوردار از قلب، باید بداند که قلب مركز فهم و درک و شناخت مسئولیت‌های فردی و اجتماعی و سرآمد آنها «یاری‌رسانی» به ديگران است، اگرچه خود متحمل دشواری‌ها شود.
۳- اشک! در روایات فراوانی به اشک‌ریختن در عزای امام حسین(ع) توصیه شده‌ایم و این اشک نه از سر بدبختی و بیچارگی امام و یا ماست، بلکه همان اشک شوقی است که هنگام برگشتن عزیزی از زندان و سفر، از دیدگان‌مان جاری می‌گردد! و حداقل آن در هر سال یک بار در محرم و عاشورا با امام حسین(ع) تجدید عهد و دیدار می‌‌شود، این اشک شوق‌، ما را به یاد چشمان اشکین خویشاوندان و هم‌وطنان و همسايگان و همكاران و بيكاران و بازنشستگان و مردم فراوانی در گوشه و كنار دنیا می‌اندازد كه در چشمانشان اشک ناشی از گرسنگی، اشک ناشی از بدهکاری، اشک ناشی از ستمی که بر آنها رفته و می‌رود، اشک یتیمی، اشک شرمندگي زن و فرزند، اشك ناشی ازدست‌دادن فرزند و ... دارند .
اشک حسینی، اشک معرفت و بیدارگری، اشک رأفت و رحمت و عطوفتی است كه از عشق درون‌مان نسبت به ساخت مقدس حضرت سيدالشهدا، برون می‌ريزد تا بتوانیم به نام و یاد حسین(ع) اشک‌های محرومان را بخشکانیم و هم‌چون حسین باید هزينهٔ تحميل و تحمل دشواری‌ها را به‌جان بخريم تا بتوانيم اشك اينان را پاك و یاری‌شان کنیم.