چهارشنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۰ ساعت ۱۰:۰۰

آسیب شناسی نسل جدید اندیشمندان در جهان

گرفتار نسلی از اندیشمندان در سطح جهان شده ایم که مدام از تغییرات رادیکال حرف می زنند ولی در برابر هر تغییری دچار وحشت می شوند ،

گرفتار نسلی از اندیشمندان در سطح جهان شده ایم که مدام از تغییرات رادیکال حرف می زنند ولی در برابر هر تغییری دچار وحشت می شوند ، آنها ما را در دریایی از بصیرت های برانگیزنده غرق می کنند بدون اینکه توان جنب خوردن به ما بدهند ، کمی به نوشته آنها فکر کنید متوجه می شوید آنها پاتولوژیست های زبر دستی اند که خوب ماشین میل ، باستان شناسی ، رابطه دانش و قدرت و وضعیت اضطراری شرح می دهند ولی راه گریزی از آن باقی نمی گذارند ، حتی روانکاو مترقی در نهایت سوژه را با واداده گی ها و خط خوردگی زیاد به میان گله گرگ ها می فرستد.
شاید کسانی متعرض بشوند باید آنها را دقیق تر و بهتر خواند ، ولی در درون تارهای عنکبوتی بصیرت بخشی آنها هر چقدر بیشتر دست و پا بزنیم بیشتر در تارهای آنها گرفتار می شویم ، گاهی باید در جستجو برای بصیرت بیشتر به خودمان فرمان توقف بدهیم و به این نکته بیاندیشیم بصیرتی که منجر به عمل نشود مثل بوفه های خانه های تازه به دوران رسیدگان است که ظرف های زیبا را برای تماشای میهمانان آنجا حبس می کنند و نه برای کاربردشان.
شاید وقت آن رسیده است به بیانیه من متهم می کنم ایمل زولا برگردیم و بی هراس با معضلات دست و پنجه نرم کنیم و شاید نیاز داریم به دوران روشنفکری سارتری برگردیم که از خطا کردن نمی هراسید و به دل هر ماجرایی می زند، که با سرنوشت جامعه گره خورده بود ، باید لوکاچ ، بنیامین ، برشت و...را در پرتو تازه خواند.
چرا روشنفکر ، شاعر ، نویسنده ، منتقد ، روزنامه نگار ، فیلمساز ، نقاش و اهل تاتر دهه چهل ، پنجاه و حتی شصت اینهمه نسبت به جامعه متعهد بودند و امروز بسیاری از دارندگان این حرفه ها در حالی که انبوه کتابهای بصیرت بخش را می خوانند با پول شویان ، مقامات و ...نرد عشق می بازند و از دانش شان برای شهرت ، ثروت و یا قدرت استفاده می کنند بدون آنکه ذره یی در برابر فقر ، فلاکت و دردهای مردمان احساس مسئولیت کنند ، تا روشنفکر مسئول در جامعه احیا نشود وضع هر روز بدتر خواهد شد ، باید بی تعارف سطح بالا اندیشه ورزی را با سلاح نقد سلاخی کرد تا اندیشه و عمل باز به آشتی با هم برسند با آموختن از تجربه گذشته و بدون آنکه از اشتباه تازه بهراسد.

محمد پیروزرام