کلاس هنرپیشگی

علیرضا داوودنژاد از معدود فیلمسازان قبل از انقلاب است که سعی کرده سلیقه و زیبایی‌شناسی‌اش را متناسب با نیاز مخاطب امروزی سینما به کار گیرد

علیرضا داوودنژاد از معدود فیلمسازان قبل از انقلاب است که سعی کرده سلیقه و زیبایی‌شناسی‌اش را متناسب با نیاز مخاطب امروزی سینما به کار گیرد، او که در فیلم مرهم به سینمای دیجیتال تمایل پیدا کرده بود حالا در ساختار کلاس هنرپیشگی نشان می‌دهد که به ابزار و ارکان سینمای دیجیتال تسلط کافی پیدا کرده است که البته در جاهایی علاوه بر سینمای نوین جهان، مولفه‌های موج نوی فرانسه را نیز مورد توجه قرار داده است. اما همین نقطه قوت در جاهایی از فیلم به نقطه ضعف تبدیل می‌شود، وقتی که فیلمساز به خاطر توجه بیش از حد لزوم به دوربین روی دست و زمان و مکانی واحد، نسبت به بسط و گسترش باورپذیر ایده‌های مرکزی داستان بی‌توجه بوده است، در واقع معضلات خانواده مورد نظر در فیلم، بارها در آثار سینمایی و تلویزیونی ارائه شده است و داوودنژاد صرفا به ویژگی‌های ساختاری فیلم توجه داشته است بدون آنکه در تعریف داستان، زاویه مستقل و هدفمندی نسبت به معضلات اجتماعی اتخاذ کند، به عبارت دیگر جزءنگری او در ساختار را نمی‌توان به یک کل هدفمند تعمیم داد که البته این نقیصه باعث نمی‌شود که تجربه گرایی او تحت‌الشعاع قرار گیرد.

او بر عکس کیمیایی و مهرجویی که همچنان ایده‌های تکراری فیلم‌های قدیمی را جست‌وجو می‌کنند و شعور مخاطب را در پایین‌ترین حد ممکن در نظر می‌گیرند، نشان می‌دهد که با وجود مشکلات ساخت آثار اجتماعی همچنان روحیه تجربه‌گرایی و دغدغه روشنگری و فرهنگ‌سازی خود را حفظ کرده است تا حدی که به مانند یک جوان پرانرژی حاضر است چند ماه را صرف تمرین با بازیگرانی کند که همگی از اعضای خانواده‌اش هستند.

محسن جعفری‌راد