شخصیت‌های باور پذیر مادرانه

سریال «مادرانه» به مدد تسلط کارگردان، فیلمنامه پرداخت شده، مضامین اجتماعی و بازی خوب بازیگران، جزو آثار پر بیننده ماه مبارک رمضان شده است.

سریال «مادرانه» به مدد تسلط کارگردان، فیلمنامه پرداخت شده، مضامین اجتماعی و بازی خوب بازیگران، جزو آثار پر بیننده ماه مبارک رمضان شده است. هرچند علاقه سعید نعمت ا... نویسنده این مجموعه به مولفه‌های فیلمفارسی در فیلمنامه مادرانه قابل کتمان نیست اما نگاه تصویرگرایانه کارگردان سبب شده تا این سریال قابل تامل باشد. ملودرام مادرانه راوی یک داستان اجتماعی و خانوادگی است که به مدد بازی خوب بازیگران آن از جمله مهدی سلطانی، عباس غزالی، لعیا زنگنه و شقایق فراهانی شخصیت‌های باور پذیری را به بیننده ارائه می‌کند. البته خط اصلی داستان مادرانه تازه نیست و مشابه آن را در دهها سریال آن هم در سال‌های اخیر دیده ایم اما پرداخت شخصیت‌ها و نگارش دیالوگ‌های متفاوت و همچنین کشمکش دراماتیک در بافت قصه آن را از ساخته‌هایی از این دست متمایز کرده است. البته در این سریال اشکالاتی نیز وجود دارد که می‌شود به خلط مباحث اعتقادی و آرمانی با مسائل اقتصادی و اجتماعی و نیز طرح مسائل بدون ریشه احساسی به‌ویژه در کاراکتر اصلی یعنی اردلان تمجید اشاره کرد.
شخصیت‌های مادرانه را می‌شود باور کرد و همین موضوع سبب شده تا درام جذابی به مخاطب ارائه شود که می‌تواند هزارتوی روابط انسانی را به تصویر بکشد و بازگوکننده بخشی از مشکلات آنان باشد. قصه مادرانه جای کار زیادی دارد و داستانک‌هایی که در دور و اطراف آن تنیده شدند می‌توانستند در خلق حوادث جدید به داستان اصلی کمک کنند. ضعف دیگر مادرانه این است که تمام بخش‌های داستان دارای بافت دراماتیک نیست بلکه این حوادث هستند که آدم‌ها و قصه را جلو می‌برند و به همین خاطر مخاطب مدام در انتظار حادثه جدید است.
اگر روند معقول برخاسته از زندگی در آن رعایت می‌شد و به مناسبت انسان‌ها بیشتر توجه می‌شد، این کاستی از محتوای مادرانه کنار می‌رفت و به مجموعه‌ای در خورد توجه در عرصه سریال سازی تبدیل می‌شد. البته مادرانه نسبت به دیگر سریال‌های ماه مبارک رمضان اشکالات کمتری دارد و اثری تماشاگرپسند از کار در آمده است که با توجه به عقبه این هنرمندان، همین مقبولیت یک امتیاز برای مادرانه به حساب می‌آید.

جبار آذین