بائنهٔ. [ ءِ ن َ ] (ع ص ) تأنیث بائن . || تطلیقهٔ بائنهٔ؛ طلاقی که رجعت در آن درست نباشد. و هی فاعلهٔبمعنی مفعولهٔ. (منتهی الارب ). || کمان نرم که زه آن نهایت دور باشد. (منتهی الارب ). بائن . || چاه فراخ دورتک . ج ، بوائن . (منتهی الارب ).