اِبْنِ اِخوَه، ابوالفضل عبدالرحیم بن احمد بن محمد بن ابراهیم بن الاخوهٔ بغدادی شیبانی (483- 548ق/1090-1153م)، ادیب، شاعر، مفسّر و محدّث شافعی. وی در طلب حدیث به خراسان، نیشابور، ری، طبرستان و اصفهان سفر کرد (کتبی، 2/309)، ولی 40 سال در اصفهان اقامت داشت. عمادالدین کاتب از وی به بزرگی یاد میکند و او را در حدیث، تفسیر، نحو، ادب و شعر یگانهٔ زمان خود میداند و میگوید: برای استفاده از محضر وی به اصفهان رفتم و از اشعار نغز و افکار بدیعش بهرهمند شدم (1(3)/140-141). گویا وی در پایان عمر در شیراز به سر میبرده و در شعبان 548ق در همان شهر درگذشته است (ذهبی، 20/281). منتجبالدین عِجْلی فقیه شافعی (د 600ق/1204م) از وی حدیث نقل کرده (ابن خلکان، 1/208) و وی از ابوالفوارس طراد زینی، ابوالخطاب نصر بن بَطِر و دیگران روایت کرده است. وی از کتابهای بسیاری نسخه برداری کرده (کتبی، همانجا) و ابومسعود گوید: از وی شنیدم که میگفت 2 هزار جلد کتاب به خط خود نوشتهام (ابن حجر، 4/3-4). ابومحمد تنوخی شاعر گوید: من دیوان شعر وی را که بیش از 10 هزار بیت بود مطالعه کردم (عمادالدین کاتب، 2/160). چند تن از ادیبان و محدثان دیگر نیز به عنوان «ابن الاخوهٔ» شهرت داشتهاند.