اِبْنِ اَبی هُرَیْره، ابوعلی حسن بن حسین (د 345ق/956م)، از بزرگان و مشاهیر شافعیه، قاضی و فقیه عراقی ساکن بغداد (خطیب، 7/299؛ سُبکی، 2/206). ققه را نزد ابوعباس بن سُرَیج (د 306ق/ 918م) و ابواسحاق مروزی (د 340ق/951م) در بغداد فراگرفت (ابن خلکان، 2/75؛ ابن عماد، 2/370) و با ابواسحاق سفری به مصر کرد (همانجا؛ اسنوی، 2/518) و پس از بازگشت، به تدریس پرداخت و شاگردانی بسیار تربیت کرد که از جملهٔ آنان ابوعلی طبری و دارقطنی را میتوان نام برد. وی نزد سلاطین و مردم بسیار محترم بود (ابن خلکان، همانجا) و امامت شافعیان در عراق به وی منتهی شد (زرکلی، 2/188). ابن ابی هریره در مسائل فقهی نظرهای خاصی داشت (ذهبی، 2/70؛ ابن کثیر، 11/304). از آثار او یکی شرح مختصر المزنی، شامل دو شرح مبسوط و مختصر است که ابوعلی طبری حاشیهای بر آن افزوده (یافعی، 2/337) و دیگر مسائل در فروع که مشتمل بر نظریات اوست (سُبکی، 2/206). ابن ندیم کتاب التعلیق فی الفقه و المسائل را به او نسبت داده است که شاید همان شرح مختصر المزنی باشد (ص 269). ابن هریره در بغداد درگذشت (اسنوی، ابن عماد، همانجاها).