اِبْنِ رِضْوان، ابویحیی، محمد بن رضوان بن محمد بن احمد بن ابراهیم بن ارقم نمیری (د 17 ربیعالا¸خر 657ق/13 آوریل 1259م)، فقیه مالکی، نحوی و لغوی. وی اهل وادی آش (شهری در اندلس) بود (ابن خطیب، 2/141). ابن رضوان همچنین با حساب و هیأت و هندسه آشنا بوده و گفتهاند بر یاران زمان خود برتری داشته است. وی صاحب مقامی والا و سیرتی نیکو بود (همو، 2/141-142). او در وادی آش (کحاله، 9/318)، و بعد از مدتی در بُرشانه1 [از قرای اشبیلیه] به شغل قضا اشتغال داشته است (نک: سیوطی، 1/104). قرائات سبع و لغت را از ابوکرم جودی بن عبدالرحمان فرا گرفته و از دیگران نیز تحصیل علم کرده و در غرناطه همدم و همنشین دانشمندان بوده است (ابن خطیب، 2/142). آثار: مهمترین تألیف او کتابی است خطی به نام الاحنفال فی استیفاء ماللخیل من الاحوال (بغدادی، ایضاح، 1/31) که دربارهٔ اسب نوشته است و جلد دوم آن که خود کتاب پرحجمی است در اسکوریال (شم 902) موجود است. این نسخه که برای کتابخانهٔ امیر ابوعبدالله محمد بن نصر، سومین خلیفهٔ نصیریان در غرناطه (701- 708ق/1301- 1309م) تدوین یافته، به بابهایی تقسیم بندی شده و در آن اشعاری دربارهٔ اسبها آمده است. یونس بویگس2، خاورشناس اسپانیایی، دربارهٔ نویسندهٔ آن پژوهشی دارد II/119) و 2 ESC). دیگر آثار ابن رضوان از این قرار است: الاسطرلاب الخطی و العمل به؛ تقایید منثور و منظوم فی علم النجوم؛ شجرهٔ فی انساب العرب؛ مختصر الغریب المصنف، که خلاصهٔ کتاب الغریب المصنف ابوعمرو اسحاق بن مرار شیبانی است؛ مختصر احیاء علوم الدین (ابن خطیب، 2/142-143؛ حاجی خلیفه، 2/1209؛ بغدادی، هدیهٔ، 2/126).