اِبْنِ خَیّاط، ابوبکر یحیی بن احمد (ح 367-447ق/978- 1055م)، ادیب، شاعر، ریاضیدان، منجم و پزشک اندلسی. از تولد و دوران رشد و تحصیلات او آگاهی چندانی در دست نیست، اما گفتهاند که حساب و هندسه را نزد ابوالقاسم مسلمهٔ بن احمد مجریطی (منسوب به مجریط1؛ ضبط ابن صاعد، 86: مرحیط؛ و ابن ابی اصیبعه؛ 3/81: مرحیطی است که ظاهراً اشتباه کاتب است) فرا گرفت، سپس به دانش نجوم روی آورد و از چیرهدستی و شهرت در این دانش برخوردار گردید (یاقوت، 19/313؛ ابن صاعد، همانجا). ابن خیاط سپس به دربار سلیمان بن حکم بن الناصر لدین الله (د 407ق/1016م) از خلفای اموی اندلس درآمد و منجم وی گردید و پس از او نزد امیران دیگر و سرانجام نزد امیر یحیی بن اسماعیل بن ذیالنون از امیران بنی ذیالنون به خدمت پرداخت (همانجا). وی در دانش پزشکی نیز از آگاهی خوبی برخوردار بود و در درمان بیماران دقت خاصی مبذول میداشت. گفته شده که او بردبار، خوش اخلاق، نیکوسیرت و در اعتقادات مذهبی استوار بود (همانجا). به نوشتهٔ یاقوت، ابن خیاط شاعر نیز بود. همو ابیاتی از وی دربارهٔ بیبهرگی ادیبان و دانشمندان از دنیا و نیز دربارهٔ افراد بخیل آورده است (19/314). در منابع متقدم سخنی از اینکه وی دارای تألیفات و آثاری باشد، به میان نیامده، ولی فیلسوفالدوله دو اثر یکی در حفظ الصحهٔ و دیگری در نجوم به وی نسبت داده است (1/57). در فهرستهای موجود از این دو کتاب نشانی در دست نیست. ابن خیاط در طلیطله2 درگذشت (ابن صاعد، همانجا).