َبوبَکْرِ فَرّاء، محمدبن احمدبن حمدون فرّاء (د 370ق/980م)، عارف و صوفی. وی از بزرگان مشایخ نیشابور بود و در آن شهر به پوستین‌دوزی و پوستین فروشی اشتغال داشت و به همین جهت به فراء (از فَرْو: پوستین) شهرت یافته بود (انصاری، 453؛ جامی، 191). او صحبت بزرگانی چون ابوبکر شبلی، ابومحمد مرتعش، ابوعلی ثقفی، عبداللـه مُنازل و ابوبکر بن طاهر ابهری را درک کرده بود (سلمی. 539؛ انصاری، همانجا؛ جامی، 190). شیخ عمو (یا عمر؟) از بزرگان عرفای هرات، با وی معاصر بوده و صحبت او را دریافته بود. همو گفته است که اگر ابوبکر فراء را ندیده بودم، صوفی نبودم (انصاری، جامی، همانجاها). شیخ عمو چون به عزم حج به نیشابور رسید، به زیارت ابوبکر فراء رفت، فراء از او پرسید که آیا پدر داری؟ پاسخ داد آری. پس به او گفت که به هرات بازگرد و پدر را خدمت کن. گرچه یاران شیخ سعی داشتند او را از این عزم منصرف کنند، اما گفتار ابوبکر فراء چنان در او اثر کده بود که ناگزیر همسفران را وداع کرده، به هرات نزد پدر بازگشت (انصاری، 453-454؛ جامی، 191٩. بعضی از افکار و اقوال ابوبکر فراء ظاهراً رنگ و بوی «ملامتی» دارد، چنانکه وی پوشانیدن حسنات را بهتر از پوشانیدن سیئات می‌داند و نجات را در این می‌بیند، زیرا در اظهار حسنات امکان و احتمال سُمعه و ریا بسیار است (شعرانی، 1/125؛ جامی، همانجا؛ نامۀ دانشوران، 259٩. وی سرانجام در نیشابور درگذشت و در مقبرۀ جنیداللـه مدفون شد (حاکم، 99).