اصل يکصد و پنجاه و دوم
سياست خارجى جمهورى‌اسلامى ايران براساس نفى هرگونه سلطه‌جوئي، و سلطه‌پذيرى حفظ استقلال همه‌جانبه و تماميت ارضى کشور، دفاع از حقوق همهٔ مسلمانان و عدم تعهد در برابر قدرت‌هاى سلطه‌گر و روابط صلح‌آميز متقابل با دول غيرمحارب استوار است.
اصل يکصد و پنجاه و سوم
هرگونه قرارداد که موجب سلطه بيگانه بر منابع طبيعى و اقتصادى فرهنگ، ارتش و ديگر شئون کشور گردد ممنوع است (۱).
(۱) . وَلَنْ يَجْعَل‌الله لِلْکافِرينَ عَلَيَ‌الْمُؤمِنينَ سَبيلاً. قرآن، نساء: ۱۴۱. مجد.
اصل يکصد و پنجاه و چهارم
جمهورى‌اسلامى ايران سعادت انسان در کل جامعه بشرى را آرمان خود مى‌داند و استقلال و آزادى و حکومت حق و عدل را حق همه مردم جهان مى‌شناسد. بنابراين در عين خوددارى کامل از هرگونه دخالت در امور داخلى ملت‌هاى ديگر از مبارزه حق‌طلبانه مستضعفين در برابر مستکبرين در هر نقطه از جهان حمايت مى‌کند.
اصل يکصد و پنجاه و پنجم
دولت جمهورى‌اسلامى ايران مى‌تواند به کسانى که پناهندگى سياسى بخواهند پناه دهد مگر اينکه برطبق قوانين ايران خائن و تبهکار شناخته شوند.