کتاب حاضرحاصل مطالعات مربوط به خطابه‌های درسی 'گادامر' در دانشگاه هایدلبرگ طی سال‌های 1974 و 1976 است. گادامر در این مجموعه با به کارگیری روش هرمنوتیکی خویش, درصدد اثبات وحدت بنیادین اندیشه افلاطون و ارسطو, به ویژه در حوزه اخلاق برمی‌آید. در مقدمه مترجم انگلیسی آمده است: 'مثال خیر در فلسفه افلاطونی ـ ارسطویی را, اگر چه از حقیقت و روش مختصرتر است و, چنان که گادامر نیز اذعان می‌کند, بررسی کاملا یک دستی نیست, بایستی در عین حال از مهم‌ترین کتاب‌های گادامر به حساب آوریم. اولا این کتاب نمونه مبسوطی از فنون هرمنوتیکی یا تفسیری را, که گادامر از قبل آنها این چنین مشهورگشته است, در اختیار ما قرار می‌دهد؛ ثانیا, بصیرت‌های جدید شایان توجهی در خصوص موضوع فلسفه افلاطونی ـ ارسطویی برای ما به ارمغان می‌آورد. اما, مهم‌تر از همه, از آن جا که عمدتا به رابطه میان نظر و عمل و به'خیر' می‌پردازد, ما را با بعد اخلاقی اندیشه گادامر آشنا می‌سازد....'. مباحثی که در این کتاب مطرح می‌شود بدین قرار است: دانایی و نادانی سقراطی, دولتشهر و معرفت خیر, دیالکتیک خیر در فیلبوس, انتقاد ارسطو از مثال خیر, و ایده فلسفه عملی نویسنده تصریح می‌کند: 'سعی کرده‌ام نشان دهم که اگر اساسا قرار است که محملی برای فرض مثل داشته باشیم ناچار باید چنین وساطتی را برای هستی و صیرورت مفروض بگیریم. مثال خیر و آموزه عقلانی محض یک و دو بر چنین وساطتی ناظر هستند, اگر چه این معنا در محاورات افلاطون فقط به گونه استعاره‌ای تقریرشده است ـ در بازی‌ای که در پارمنیدس صورت می‌گیرد, در شباهت فیلبوس, یا در موتوس [اسطوره] تمیایوس. در اندیشه ارسطو, آنچه مد نظر افلاطون است به زبان محتاطانه و آزمایشی مفاهیم فلسفی بیان می‌شود'. پایان کتاب شامل سه واژه‌نامه 'انگلیسی ـ یونانی', 'انگلیسی ـ لاتینی' و 'انگلیسی ـ آلمانی' است.