هفتمین کتاب از 'تاریخ فلسفه غرب 'به آرا و اندیشههای فلسفی اروپا در نیمه دوم قرن هجدهم تا واپسین دهه قرن بیستم اختصاص یافته است .مضمون اصلی این کتاب که طی سه بخش اصلی سامان یافته, به طلوع و افول 'خود ()Self.Naomi ' که مقولهای فلسفی است, مربوط میشود'' .خود 'مورد بحث در اینجا 'خود 'عادی نیست, بلکه خود استعلایی است که طبیعت و آرزوهایش به طرز بیسابقهای متکبر و جهانی و اغلب مبهم است .به تعبیر ملایمتر, این 'خود کلی 'همان فطرت انسانی است .و به تعبیری نه چندان ملایمتر, این خود چیزی کمتر از خدا و خود مطلق و جان جهان نیست .'عناوین فصلهای کتاب عبارتاند از' :طلوع خود در ایدئالیسم آلمانی '(کانت و جنبش روشنگری آلمانی, فیشته, شلینگ, شیلر, رومانتیسم, هگل), 'ورای روشنگری :انهدام امر مطلق '(شوپنهاور, کییر کگور, فوئرباخ, مارکس, تجربهگرایی, نسبینگری, نیچه و نیست انگاری), و 'خود فی نفسه و لنفسه :پدیدار شناسی و زان پس '(هوسرل, فروید و ویتگنشتاین, هایدگر و علم هرمنوتیک, سارتر, کامو, دوبوار, و مرلوپونتی) .