مهدی مطهرنیا
فوکو می گوید: «تاریخ یک قانون دارد؛ هر قدر خواست یک ملّت ساده تر باشد، وظیفه سیاستمداران آن پیچیده تر است... »؛ و شاید هیچ خواستی بدیهی تر و در عین حال ساده تر از «امنیت» برای مردم یک جامعه نتوان تصور نمود. <br /> این در حالی است که از دیرهنگام تاکنون، مفهوم امنیت در مقام دانش، واژه ای غلیظ، قابل حس و خواستنی، امّا غیرشفاف، دیرادراک و توهم زا در تاریخ بشر حضور دارد؛ و این ابهام ـ به تعبیر سوسوری آن ـ با هم نشینی و هم زمانی با فراز و نشیب ها و تغییر و تحولات پیچیده ی تاریخ حیات بشری به جانشینی و در زمانی با مفهوم «ابهام» درآمیخته است. <br /> شاید «زندگی امن» نخستین تمنّای بشر بوده است، چرا که عالی ترین درخواست بشر در مقامِ اولویت تمنیات انسان سالم و تعالی طلب متأثر از فطرت پاک انسانی ـ یعنی آزادی ـ در پرتو اوّلیّت بخشی به مفهوم امنیت حاصل می آید؛ و در پرتو حرکت آزادانه ـ آزادی طبیعی فطری ـ در جامعه ای با ساختار متضمن امنیت «انسانِ آزاد» ـ آزادی آگاهانه ـ کمال انسانی و جوامع انسانی فراهم می گردد. از همین رو «جامعه امن» در نگاه استراتژیسین های مدرن زیربنای توسعه پایدار تلقی می شود؛ و در مقام اهمیت، جانشین قدرت و هم نشین منافع ملّی است...
فایل(های) الحاقی
| تبارشناسی گفتمان امنیت و ایران | tabarshenasiye goftemane amniytae iran.exe | 560 KB | application/octet-stream |