سه شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۴۶

صدای قدمهای آفتاب

خواستم این دو پاره شعر را با تعاریف معمول دسته بنـدی کـنم و پـاره نخسـت را هایكو و دیگری را رباعیات و دو بیتی بنامم، نشد... نه این نونگاره های کوتاه، بر قاعده مندیهای هـایكو منطبق مـی شـد و نـه آن چهار مصراعیها را می توانستم رباعیات تمام عیار و دوبیتی بخوانم.نشد، زیرا که قانون گریزی شعر اجازه نداد. به ناگاه کلمات خودشان آمدند و هرکدام سازی زدند و جامه ای پوشیدند و رنگی برگزیدند...

از مجموع رباعیها برخی کاملاً (اَخرب و اَخرم) شـدند و بعیـی نشـدند و درها، تعدادی دوبیتی شدند و معدودی نشدند.»
ازاین رو برای خلاصی از گره عنوان بندی و نام گذاری، پارة اول را که ممهـور به مُهر دل بود؛ «دلنشانه» و پـارة دوم را کـه هریـک چهـار مصـراع اسـت و مصراع لنگه ای از در یک خانه ، «چارخانه » نامیدم.
1 دلنشانه
2 چارخانه
صدای قدمهای آفتاب می آید تا سری بگردانی، آفتاب گردانی ...
دُرّه دادجو
مرا بِكِش،
مرا بِكِش،
از گیسوی بلندِ رهایم،تا پای؛
به ضربه های کاردکی، بی تاب،
میانِ بومِ بزرگت،
رنگ به رنگ می شوم،
آه،
پیراهنم کجاست...