به ارائه‌دهندگان حضور در وب (wwp)، ارائه‌دهندگان حضور اينترنتى (IPP) يا به‌طور عام‌تر ارائه‌دهندگان خدمات اينترنتى (ISP) نيز گفته مى‌شود.
wwp به ناشران وب سايتى اجازه حضور در شبکه را مى‌دهند. wwp را نبايد با ارائه‌دهندگان دسترسى به اينترنت (IAP) که به کاربران اجازه دسترسى به شبکه را مى‌دهند اشتباه کرد. تفاوت ميان wpp و IAP مانند تفاوت بين تهيه يک برنامه تلويزيونى و تماشاى آن برنامه است.
بيشتر IAP اغلب wwp نيز هستند گرچه اين دو نوع خدمت کاملاً متفاوت مى‌باشند.
شرکتى که تمام خدمات اينترنتى (از جمله محتوا) را ارائه مى‌دهد ISP ناميده مى‌شود.
کاربران اينترنتى بايد به يک IAP محلى (گرچه اين IAP ممکن است وابسته به يک شرکت بين‌المللى باشد) به‌منظور به حداقل رساندن هزينه ارتباطات متصل شوند. برعکس ناشرين وب سايتى مى‌توانند از هر wwp در سراسر جهان استفاده نمايند. بسيارى از سايت‌هاى شرکت‌هاى اروپايى و آسيايى در wwpهاى آمريکايى ميزبانى مى‌شوند (جايى‌که دستمزدها کم و دسترسى سريع‌تر است.) وقتى يک کاربر اينترنتى وب سايتى را مشاهده مى‌نمايد نمى‌داند که آن سايت در کجا ميزبانى مى‌شود. شرکت‌هايى که وب سايت خود را در ايالات متحده آمريکا به ثبت مى‌رسانند نام (domain) آنها با عباراتى مانند net , .org , .com. و ... ختم مى‌شود. ولى داشتن وب سايتى با پسوندهاى مذکور به اين معنى نيست که تمام اين سايت‌ها در آمريکا ميزبانى مى‌شوند يا آن شرکت آمريکايى است. به‌عبارت ديگر، پسوند، مليّت و موقعيت سرورها سه موضوع کاملاً مجزا از هم هستند. استفاده از يک IAP با عملکرد پايين اصلاً مناسب نيست و ميزبانى سايت بازرگانى يک شرکت توسط يک IAP با عملکرد پايين يک فاجعه است. زيرا مستقيماً بر کاربران بالقوه (از جمله مشتريان بالقوه) تأثير خواهد گذاشت.