در فرآيندهاى کسب‌وکار که قدمت آن به هزاران سال پيش مى‌رسد کالا درمقابل کالا مبادله مى‌شد. پس از آن استفاده از سکه‌هاى فلزى جايگزين سيستم کالا با کالا شد و از حدود صدها سال پيش پول کاغذى (اسکناس) نيز متداول و جارى گرديد تا آنکه در آوريل سال ۱۹۵۰ در کشور آمريکا، پول پلاستيکى به‌جاى پرداخت مستقيم هزينه‌هاى خريد کالا يا خدمات متداول گرديد. ابتدا اين کارت‌ها بصورت خاص و برحسب مورد به‌کار گرفته مى‌شد تا آنکه به‌تدريج مبناى کارت‌هاى متداول امروزى را بنيان نهاد. هم‌اکنون نيز با روند تکنولوژى الکترونيکى و مخابراتى در چند سال اخير پول ديجيتالى مورد استفاده بسيارى از فعاليت‌هاى بنگاه با بنگاه و بنگاه با مصرف‌کننده قرار گرفته است به‌نحوى که اکنون در اغلب کشورها شرکت‌هاى بسياري، توليدکننده انواع کارت‌هاى اعتبارى مى‌باشند.
طبيعى است استفاده از انواع کارت‌هاى اعتبارى بدون پشتوانه‌هاى مؤسسات اعتبارى معتبر بين‌المللى و منطقه‌اى ممکن نمى‌باشد و لذا در گردش عمليات تجارى نقش بانک‌ها و مؤسسات مالى و اعتبارى و تبديل بانک‌هاى سنتى به بانک‌هاى الکترونيکى و درنهايت شيوه‌هاى نوين عرضه خدمات بانکى نظير بانک‌هاى اينترنتي، بانک‌هاى مبتنى بر موبايل و cyber banking اجتناب ناپذير مى‌نمايد. از اين‌رو در ادامه به موضوع بانکدارى الکترونيکى نيز پرداخته شده است.
از سوى ديگر با بکارگيرى ترمينال‌هاى کامپيوترى خاص بصورت online يا off line در نقاط فروش که به POS-Point of Sale موسوم مى‌باشند، اجراى عمليات بانکى در هر لحظه و در محل استقرار POS محقق گرديده است. درهر حال وظيفه تشخيص هويت و اعتبار دارنده کارت توسط ايستگاه‌هاى POS صورت مى‌پذيرد. اطلاعات هويتى و اعتبارى و رمز مشترى بعضاً روى نوار مغناطيسى يا chip الکترونيکى و نظاير آن ذخيره و بازيابى مى‌گردد و صورتحساب‌هاى مربوط نيز معمولاً در فواصل زمانى مشخص توسط مؤسسه مالى جهت مشترى ارسال مى‌گردد.
برخلاف کارت‌هاى اعتبارى که مصرف‌کننده قبل از انجام هزينه وجهى را به بانک يا مؤسسه پرداخت نمى‌کند، کارت‌هاى غيراعتبارى (Debit Card) نيز وجود دارند که مصرف کنندگان مى‌بايست قبلاً وجوه خود را به بانک يا مؤسسه پرداخت نمايند. کارت‌هاى تلفن، کارت‌هاى عابربانک (ATM-Automatic Taller Machine) ازجمله کارت‌هاى غيراعتبارى مى‌باشند.
کارت‌هاى هوشمند که در مقايسه با کارت‌هاى مغناطيسى از قابليت ذخيره‌سازى اطلاعات بيشتر و ذخيره الگوريتم‌هاى رمزنگارى پيچيده برخوردار مى‌باشند عموماً با نام ICC-Integrated Circuit Card خوانده مى‌شوند که در سال ۱۹۷۴ اولين نوع آن توسط Roland Moreno به بازار عرضه گرديد. اين کارت‌هاى هوشمند امروزه توسط مؤسسات مالى تراز اول نظير Visa و Master Card به‌عنوان اساس سيستم‌هاى تجارى تحت استاندارد صنعتى (Europay/Master Card/Visa-EMV) شناخته شده‌اند. براساس نوع کاربرد، اين کارت‌ها مى‌توانند شامل تنها يک مدار مجتمع شامل يک حافظه يا مدارى پيچيده‌تر شامل برنامه‌هاى کاربردى اجرايى نيز باشند.
واضح است زمانى که کارت داراى پردازنده باشد، عمليات حذف و اضافه و ساير عمليات روى داده‌هاى کارت به‌سرعت انجام مى‌پذيرد درحالى که کارت‌هايى که تنها مجهز به حافظه مى‌باشند مانند کارت‌هاى تلفن تنها مسؤوليت انجام عمليات محدود و ازپيش تعيين‌شده را به‌عهده دارند.
کارت‌هاى هوشمند برخلاف کارت‌هاى مغناطيسى تمام توابع محاسباتى لازم را جهت اعمال روى اطلاعات کارت به‌همراه دارد. لذا زمانى که در pos مورد استفاده قرار مى‌گيرند دستيابى راه دور به پايگاه داده را نياز ندارند.