شيوه‌گرى از جمله صفت‌ەايى است که در طول تاريخ، تکنيک ساخت آن تغيير زيادى نکرده است. و در تمام دنيا، يکسان است. شيشه‌گر مواد اوليه را برحسب نوع شيشه به نسبت‌هاى معين مخلوط مى‌کند. اين مخلوط را که پس از گداختن به شيشه مبدل مى‌شود يک پخت مى‌خوانند. پخت در کوره‌هاى نسوز در دماهاى عالى ذوب مى‌کنند و کف آن را مى‌گيرند. اين مادهٔ مذاب، شيشهٔ گداخته است و پس از خنک شدن شيشه مى‌شود. طرق عمدهٔ شکل دادن به شيشه عبارتند از: دميدن، فشردن، کشيدن و ريخته‌گري. گاهى از روش ترکيب فلز و شيشه استفاده مى‌شود. يعنى پس از شکل‌گيرى و قبل از سرد شدن گوى شيشه‌اى روى ميله دم، آن را روى پايه فلزى قرار داده و مى‌دهند تا شيشه درون پايه فلزى جاى گيرد. جهت رنگين ساختن شيشه به آن برخى اکسيدهاى فلزى مى‌افزايند.
تزئينات روى شيشه شامل سياه‌قلمکاري، تراش، ميناکاري، زراندود کردن، نقاشى و غيره است. وسيلهٔ سادۀ شيشه‌گرى ساده است وعبارت است از لوله‌اى فولادى به طول ۱۰۰ تا ۱۲۰ سانتى‌متر با آلياژ مخصوص، که اصطلاحاً دَم گفته مى‌شود. شيشه‌گر با فرو بردن دم به داخل کوره و هنگامى که سر آن قرمز شد، آن را درون ماده مذاب فرو مى‌برند و کمى از آن ماده مذاب برمى‌دارند. سپس با دميدن به داخل لوله، ماده مذاب روى آن را حالت داده و در همان حال بوسيله ابزارهايى به آن شکل لازم را مى‌دهند. پس از شکل‌گيري، آنرا به تدريج سرد مى‌کنند و براى اين کار آن را در گرمخانه‌اى ۲۴تا ۴۸ ساعت قرار مى‌دهند. بعد از سرد شدن مى‌توان شيشه را تراش داد يا روى آن نقاشى کرد.
.jpg)