عشيره‌نشينان منطقهٔ پيرانشهر در سه ايل منگور، مامش و پيران متمرکز هستند. خصوصيات متمايز اين ايلات از ساير عشيره‌نشينان استان، اسکان نسبى آنها است به اين ترتيب که کوچ و جابه‌حائى به‌صورتى که تمامى افراد خانوارها با اثاث از محل قشلاق کوچ نمايند و در ييلاق اطراق کنند، در ميان عشاير اين منطقه به‌ندرت ديده مى‌شود و جابه‌جائى اينان چنان است که در کوه‌هاى اطراف محل قشلاق به رمه‌گردانى مى‌پردازند. عشاير اين منطقه بعد از انقلاب، دچار مصايب ناشى از جنگ تحميلى شدند تا آنجا که فعاليت‌هاى کشاورزى و رمه‌گردانى و حتى جمع‌آورى علوفه براى آنان ميسر نگرديد و عاقبت آنچه که داشتند از دست دادند و عزلت‌نشين ده و دست‌فروش شهر شدند.
ايل منگور
عشاير ايل منگور در روستاهاى عشايرى بين پيرانشهر، سردشت، مهاباد و بوکان تا مرز عراق پراکنده هستند و از تلفيق کشاورزى و دامدارى امرار معاش مى‌کنند. مناطق ييلاقى اين ايل ييلاق‌هاى سران، گده و هنگونه در اطراف مهاباد بود که معمولاً از اواسط ارديبهشت به مدت چهار ماه منبع تغذيهٔ احشام ايل را تشکيل مى‌داد. اما در حال حاضر به‌دليل وضع خاص منطقه، کوچ صورت نمى‌گيرد.
ايل پيران
ايل پيران از چهار طايفه بر اساس سازمان ايلى تشکيل يافته و قبل از انقلاب رده‌هاى کوچندهٔ آن به مدت ۴ - ۵ ماه عازم ييلاق‌هاى کانى خدا، حاجى ابراهيم و قنديل دولتي، واقع در نوار مرزى ايران و عراق مى‌شدند.
ايل مامش
عشاير ايل مامش در منطقهٔ ما بين پيرانشهر، پسوه، نقده، اشنويه و جلديان سکونت دارند و عموماً در هشت طايفه متمرکز هستند. از آنجا که قلمرو اين ايل داراى وضعيت مساعد و اراضى مرغوب است، عشاير آن بيشتر به کشاورزى اشتغال دارند و عده‌اى نيز دامدارى را در کنار کشاورزى حفظ کرده‌اند. مناطق ييلاقى ايل مامش دامنه‌هاى مرکه چو، سيلوه، سى‌ريس، گورانگه، کانى رش و قورى چاى مى‌باشد که قبل از انقلاب رده‌هاى کوچندهٔ ايل راهى آن مناطق مى‌شدند.